Με αφορμή την κήρυξη της δεύτερης καραντίνας, πήρα την πρωτοβουλία να γράψω για ένα ζήτημα, το οποίο, παρόλο που είναι πολύ σημαντικό, αναφέρεται πολύ σπάνια ή σχεδόν ποτέ. Αυτό το ζήτημα είναι οι αρνητικές επιπτώσεις του εγκλεισμού στην ψυχολογία των παιδιών. Συνέχεια ακούμε τους ενήλικες να παραπονιούνται αλλά για τα παιδιά και κυρίως αυτά που είναι μικρής ηλικίας σπανίως γίνεται λόγος. Στην πραγματικότητα, για αυτά είναι το χειρότερο!

   Αρχικά, ο εγκλεισμός “παγιδεύει” τους πάντες μέσα στα σπίτια τους. Τα παιδιά συνήθως  δεν βγαίνουν καθόλου έξω, διότι φοβούνται οι γονείς τους. Εξοικειώνονται λοιπόν τόσο με την ιδέα  να μένουν στο σπίτι τους που δυσκολεύονται να συνηθίσουν πάλι την κανονική πραγματικότητα όταν γυρνάμε σε αυτήν. Ακόμα,  τα τρομοκρατεί  η όλη κατάσταση με τα μέτρα προφύλαξης και νιώθουν σαν να είναι μέσα σε μία διαρκή τιμωρία,  η οποία δεν φαίνεται να έχει τελειωμό. Αυτό τους προκαλεί  ψυχικά τραύματα,  τα οποία θα είναι αρκετά δύσκολο να ιαθούν και είναι πιθανό για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να έχουν έναν διαρκή φόβο για το αύριο καθώς και να αποκτήσουν μικροβιοφοβία.

Επίσης, η καραντίνα αναστέλλει  κοινωνικοποίηση των παιδιών που γίνεται στο σχολείο, διότι τα στερεί από τη γνωριμία και την επικοινωνία με άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Τέλος, απομακρύνονται από αγαπημένα τους πρόσωπα, το οποίο είναι πολύ στενάχωρο για αυτά και τα φέρνει σε μία άσχημη ψυχική κατάσταση.

   Συμπερασματικά,  ο εγκλεισμός έχει περιορίσει τους πάντες σε μία “γυάλα” . Νιώθουν τρόμο για το αύριο και απομακρύνονται από τους οικείους τους και  τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν καμία ευκαιρία διαφυγής ούτε για λίγο από αυτήν. Αυτό έχει πολύ αρνητικό αντίκτυπο στην ψυχολογία τους, καθώς τους δημιουργούνται ψυχικά τραύματα και αναπτύσσονται φοβίες. Η μόνη ανακούφιση που υπάρχει τώρα για όλους μας είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και για την επιστροφή μας στην φυσιολογική ροή της ζωής.