Σήμερα ήταν μια πολύ ιδιαίτερη μέρα για την Χριστίνα! Ήταν η πρώτη της μέρα στο Γυμνάσιο! Είχε προετοιμαστεί κατάλληλα και ήταν ενθουσιασμένη. Ξύπνησε πέντε λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι και , αφού ακολούθησε την καθημερινή της πρωινή ρουτίνα, ξεκίνησε για το σχολείο.

      Περπάτησε για περίπου πέντε λεπτά, όταν είδε την Ελένη να βγαίνει από το σπίτι της. «Μπράβο και στις δυο μας! Σήμερα πάμε με τα πόδια, αφού η τσάντα μας είναι ελαφριά και αύριο αν κάνουμε πάλι το ίδιο θα καταρρεύσουμε στη μέση της διαδρομής…» φώναξε η Ελένη,  ερχόμενη προς το μέρος της. «Ας ευχαριστηθούμε τον καθαρό, φθινοπωρινό αέρα τώρα που μπορούμε» απάντησε η φίλη της. Περπάτησαν για κάμποσα λεπτά,  όταν κάτι τράβηξε την προσοχή της Χριστίνας. «Μου φάνηκε ή το τετράδιο στην βιτρίνα κουνήθηκε;» ρώτησε την φίλη της ελπίζοντας να μην ήταν δημιούργημα της φαντασίας της… «Α! Μου φαίνεται δεν έπρεπε να περπατήσουμε , κουράστηκες πολύ και βλέπεις διάφορα…Χα! Άκου εκεί τετράδιο που κινείται!». Ωστόσο, η φίλη μας, σίγουρη ότι αυτό που είδε ήταν αληθινό, υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι μετά το σχολείο θα πάει στο βιβλιοπωλείο.

     Μόλις τέλειωσε το μάθημα και  χτύπησε το κουδούνι, η Χριστίνα δεν είχε χρόνο να επεξεργαστεί τις καινούριες εμπειρίες, καθώς η μόνη έννοια της ήταν εκείνο το τετράδιο. Μπήκε στο βιβλιοπωλείο και απευθύνθηκε αμέσως στην υπάλληλο «Συγγνώμη, θα ήθελα να πάρω αυτό το τετράδιο στην βιτρίνα.» «Πάρε όσα θέλεις από την στοίβα δίπλα από τις σχολικές τσάντες» αποκρίθηκε εκείνη. «Μα δεν καταλάβατε… Θέλω εκείνο, το συγκεκριμένο, αυτό που έχετε βάλει στην βιτρίνα.» προσπάθησε να της εξηγήσει η Χριστίνα. Η κοπέλα σάστισε: «Ναι, αυτό το τετράδιο δεν είναι προς πώληση ξέρεις…». «Θα το αντικαταστήσετε με κάποιο από την στοίβα! Εγώ όμως θέλω αυτό, κανένα άλλο» είπε με αποφασιστικότητα πλέον η Χριστίνα. «Εντάξει, πενήντα λεπτά παρακαλώ.» της είπε χωρίς να έχει πιστέψει ακόμα τι είχε μόλις συμβεί.

       Η Χριστίνα μπήκε στο σπίτι και έσπευσε να πάει στο δωμάτιό της. Άνοιξε το τετράδιο και άρχισε να του μιλάει, αλλά δεν συνέβη τίποτα. Απογοητευμένη, έφτασε στο συμπέρασμα πως μπορεί όλο αυτό να ήταν απλά μια οφθαλμαπάτη. Σηκώθηκε και άνοιξε την πόρτα για να φύγει, όταν ένιωσε μια φευγαλέα κίνηση από πίσω της που της έκοψε την ανάσα. Γύρισε απότομα με τον φόβο αποτυπωμένο στην έκφραση του προσώπου της...και ναι, το τετράδιο ήταν ανοιχτό. Η ελπίδα μέσα της ζωντάνεψε ξανά και πήγε κοντά στο τετράδιό της. Άρπαξε το κοντινότερο στυλό και έγραψε στην ανοιχτή σελίδα: Αυτό το τετράδιο έχει ελεύθερη βούληση αλλά ανήκει στην Χριστίνα από το μεσημέρι της  11ης Σεπτεμβρίου 2020. Υπόσχομαι να μην το κακομεταχειριστώ ποτέ και αν αυτό συμβεί, το τετράδιο έχει το δικαίωμα να μην είναι στην κατοχή μου.

      Και μετά, αυτό που έγινε δεν το πίστευε! Το κατάμαυρο μελάνι εξαφανίστηκε, σαν να απορροφήθηκε από το χαρτί…και μετά, όσο τρελό και αν ακούγεται, το τετράδιο τής απάντησε: Και το τετράδιο αυτό, όσο κι αν δεν εμπιστεύεται τους ανθρώπους, θα εμπιστευτεί την Χριστίνα.

      Κι αυτό συνεχίστηκε! Όποτε η Χριστίνα ένιωθε ότι έπρεπε να μιλήσει σε κάποιον, αυτός ο κάποιος είχε την τιμή να είναι το τετράδιο. Γιατί μπορεί εμείς να μην το καταλαβαίνουμε αλλά για εκείνη ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό τετράδιο. Ήταν ένας τρόπος να ξεφεύγει από την πιεστική καθημερινότητά της, ιδιαίτερα τώρα που ξεκίνησε το απαιτητικό Γυμνάσιο. Τις πρώτες μέρε,ς προσπάθησε να αποδείξει στην Ελένη ότι το τετράδιο μπορούσε να κινείται και να έχει ελεύθερη βούληση, ωστόσο μετά από κάποιες εβδομάδες κατάλαβε ότι το τετράδιο αποκαλύπτεται μόνο σε όποιους εμπιστεύεται.

     Και η Χριστίνα σταμάτησε να προσπαθεί να αποδείξει σε όλους ότι το τετράδιο είναι ζωντανό,  γιατί κατάλαβε ότι έχει μόνη αυτή  την τιμή να αξίζει την εμπιστοσύνη του!