Αγαπημένε μου Κώστα,

​

  Η φωνή μου βγαίνει δυνατή και μελωδική. Τραγουδώ επειδή σε θυμάμαι να διατρέχεις τον κόσμο μου, την ζωή μου, τις εποχές μου. Σε θυμάμαι να φωτίζεις πιο δυνατά και πιο θερμά από τον ήλιο τα καλοκαιρινά μεσημέρια που αποστάζαμε κάτω από δροσερές σκιές πλατάνων. Σε θυμάμαι να με προστατεύεις από την βροχή και από τα χειμωνιάτικα χιόνια με την ποιητική σου θλίψη που ζέσταινε την καρδιά μου.

  Δεν ξεχνώ την έναστρη νύχτα που με φίλησες και μου έδωσες ζωή και χάρη ολάνοιχτου κρίνου. Η ψυχή μου ακόμα φτερουγίζει όπως και τότε, απαράλλαχτα. Στα μάτια σου είδα την ψυχή σου και την ερωτεύτηκα. Με έστεψες βασίλισσα κι εγώ το αποδέχτηκα. Δεν λησμονώ την περηφάνια και το καμάρι που φώτιζαν τα όμορφα μάτια σου όταν με κοιτούσες. Στην άβυσσο της ψυχής σου, η σκιά μου βρήκε καταφύγιο και πήρε μορφή, έζησε την ευτυχία και την δυστυχία.

  Ω Ιθάκη της ζωής μου, ανακαλώ την διστακτικότητά σου όταν μου απευθυνόσουν και με αγκάλιαζες, το μυαλό και το βλέμμα σου θολό από την σφοδρότητα και την δύναμη του έρωτά μας. Ομόρφυνες το βάδισμά μου και του έδωσες αξία. Τα βήματά μου αξίζουν μονάχα γιατί σου άρεσαν, γιατί τα συνόδεψες με τα δικά σου διστακτικά, γιατί οι πατημασιές μας συναντήθηκαν στον δρόμο, καθώς περνούσες δίπλα μου εκπέμποντας την γνωστή γλυκιά σου εσωστρέφεια.

  Γεννήθηκα για να σε συναντήσω. Γεννήθηκα μονάχα για να σε αγαπήσω. Γεννήθηκα μονάχα για να με αγαπήσεις.  Έδωσες νόημα στην άχαρη μάταια ύπαρξή μου. Γέμισες την κενή ζωή μου και της έδωσες προορισμό, χάρη σε εσένα ολοκληρώθηκε. Χάρη στον μοναδικό έρωτά σου, μου δόθηκε η γλυκιά δύναμη των ρόδων όπως αυτά ξυπνάνε την αυγή. Το ρόδινο φως το χρησιμοποίησα σαν φανάρι που θα σου υποδεικνύει τον δρόμο, θα σου δίνει δύναμη και κίνητρο, θα σε πλημμυρίζει και σένα με το φως της αυγής. Για σένα τα μάτια μου γέμισαν αστέρια και όνειρα. Ο νυχτερινός ουρανός αγκάλιαζε την ψυχή μου κάθε φορά που σε αντίκριζα.

  Για εσένα ζω. Για εσένα έζησα. Μονάχα για να σε βρω και να με βρεις. Για να δώσω ευτυχία, ελπίδα κι όνειρα στην βασανισμένη σου καρδιά. Και αφού τώρα βασιλιά μου εγκατέλειψες το βασίλειό σου, μπορώ κι εγώ πλέον να πεθάνω γλυκά, πλήρης. Μονάχα γιατί εσύ Κώστα μου, μ’αγάπησες.

Η αγαπημένη σου

Μαρία