Άνθρωποι που παλεύουν .Καθημερινά  και αδιάκοπα. Για το αυτονόητο.  Αντιμετωπίζουν  την πλήρη αδιαφορία της Πολιτείας  και της κοινωνίας μας, η οποία  συμπεριφέρεται με οίκτο σε οτιδήποτε διαφορετικό.
Η δόμηση  των πόλεων στην Ελλάδα, όπου δεν

υπάρχουν  ράμπες,  κάτι που σε άλλα κράτη

θεωρείται αδιανόητο , υποβάλλει σε  μια δύσκολη

δοκιμασία καθημερινά τους συμπολίτες μας με

κινητικά προβλήματα. Και μαζί με εκείνους , και τις

έγκυες ,τις μητέρες με τα βρεφικά καροτσάκια,

τους ασθενείς σε ανάρρωση αλλά και τους

ηλικιωμένους.
Αυτή όμως η απαράδεκτη κατάσταση δεν υπάρχει

σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στο πλαίσιο μιας  

εκπαιδευτικής επίσκεψης του σχολείου μου στη

Σουηδία,  εμείς οι Έλληνες επισκέπτες αναρωτηθήκαμε  γιατί κυκλοφορούσαν τόσοι ανάπηροι στους δρόμους και σε εξωτερικούς χώρους .Ήταν πιο πολλοί από ότι στην Ελλάδα ;Η απάντηση δόθηκε αμέσως. Στις  χώρες της αυτές  οι πολίτες «ΑΜΕΑ» ζούνε  ακριβώς όπως και οι υπόλοιποι , χωρίς περιορισμούς . Στην Ελλάδα  είναι ουσιαστικά αποκλεισμένοι από τον έξω κόσμο. Διστάζουν να βγουν από το σπίτι τους, σκεπτόμενοι τα υποτιμητικά βλέμματα, με τα οποία θα έρθουν αντιμέτωποι , καθώς η ελληνική νοοτροπία εκλαμβάνει οτιδήποτε  διαφορετικό ως υποδεέστερο .Μας ενδιαφέρει η βιτρίνα .Αυτή είναι η αλήθεια. Δηλώνουμε Ευρωπαίοι, αλλά παραδόξως δε σεβόμαστε τα δικαιώματα του πολίτη, δείχνουμε απάθεια .
Ας  το σταματήσουμε εδώ!
Ας διασφαλίσουμε τα δικαιώματα των συμπολιτών μας με κινητικά προβλήματα! 
Εμείς μπορούμε!
Εμείς είμαστε το αύριο.