Μαύρο ποτάμι πάλι εχύθηκε

στο φουρτουνιασμένο μου μαντίλι

σαν τη θάλασσα που έσβηνε σα γόμα

το δακρυσμένο πρόσωπό σου.

 

Αχ μάνα, γιατί μ’ άφησες

στα χέρια άλλης;

Αχ μάνα, γιατί μ’ άφησες

η ξενιτιά να με πάρει;

 

Αχ μάνα, με το ζεστό χαμόγελό σου

και τα γαλανά σου μάτια

που με κυβερνήτη τον Οδυσσέα

σε ταξιδεύουν σε τόπους μαγικούς,

σημαδεμένους από βέλη

βέλη  μυστικά, ιστορικά, μυθικά.

 

Και τώρα εγώ μήτε γαλάζια θάλασσα κοιτώ,

μήτε ξάστερο ουρανό

μονάχα μουντά σύννεφα σε ουρανό και γη.

Χιόνι, βροχή και παγωνιά

μα τίποτα πιο τσουχτερό

απ’ τα χαμόγελα και τα λόγια

που κρύβουν οι γυρισμένες πλάτες.

 

Σκόνη του τόπου βιβλίο,  στο ράφι στέκει

και δίπλα ο γυρισμός ο χιλιοαναβλημένος.

Στο μαύρο θάνατο, το μόνο φως είναι το τζάκι

Κι η μόνη ζεστασιά,  η αγκαλιά σου.