ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΤΕΛΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ

Να είναι και η μουσική δίπλα σου σαν χειρολαβή, να κρατάς το χέρι της μουσικής, να πηγαίνεις μαζί με τη μουσική.

ΙΩΑΝΝΑ:Τι σημαίνει για εσάς ο Πειραιάς; Μεγαλώσατε στον Πειραιά...

Α: Εγώ την εφηβεία μου την πέρασα στον Πειραιά. Γεννήθηκα στο Κερατσίνι, έφυγα μικρός, πήγα στη Χίο, από 2-9 ετών αλλά από 9 ετών και μετά μέχρι τα 25 τα πέρασα στον Πειραιά αλλά σε έναν Πειραιά πολύ όμορφο χωρίς πολλά αυτοκίνητα, χωρίς να έχει γίνει πολύ γρήγορη η ζωή, όπως σήμερα. Ο Πειραιάς για εμένα ήταν αυτό το πράγμα, η θάλασσα. Πήγαινα στην Αθήνα και δεν μου άρεσε ποτέ. Δεν μου άρεσε να μείνω ούτε ώρες. Πήγαινα στο Πασαλιμάνι και στο λιμάνι κάτω. Έκανα παρέα με πολλούς μουσικούς, ερασιτέχνης εγώ όντας τότε,  και  θαύμαζα αυτούς που είχαν γίνει κάπως γνωστοί. Έβλεπα τους Σώκρατες τότε εκεί, τον Σπάθα, τον Τουρκογιώργη.....

 ΙΩΑΝΝΑ: Τι σας έχει μείνει πιο χαρακτηριστικό από τα γυμνασιακά σας χρόνια;

Α: Θυμάμαι ότι περπατούσα πάρα πολύ! Δεν είχαμε τον μπαμπά και τη μαμά να μας πηγαίνουν με το αυτοκίνητο. Δεν είχα μηχανάκι. Γυμνάσιο εκεί στην περιοχή μου είχε μόνο τις 2 πρώτες τάξεις του γυμνασίου εκεί στο Κερατσίνι

ΙΩΑΝΝΑ:  Και η τρίτη γυμνασίου;

Α:  Άκου τώρα να δεις. Μόλις έβγαλα τη Δευτέρα γυμνασίου, ήταν Εξατάξιο γυμνασιο, δεν ήταν τρεις  ταξεις γυμνάσιο και τρεις λύκειο. Έπρεπε να πάω στη Δραπετσώνα. Η Δραπετσώνα από το Κερατσίνι απέχει 3 χιλιόμετρα και πήγαινα μαζί με τον αδελφό μου,  ο οποίος αδελφός μου από την 1η γυμνασίου μέχρι την 6η πήγαινε στη Δραπετσώνα.

 ΙΩΑΝΝΑ: Πόση ώρα κάνατε; περίπου μια ώρα;

Α: Όχι, έκανα γύρω στα 40 λεπτά.

 ΙΩΑΝΝΑ: Οπότε θυμάστε να περπατάτε...

Α: θυμάμαι ότι πολλές φορές ότι έτρεχα κιόλας, όταν είχα αργήσει. Δεν υπήρχε και καμία συγκοινωνία να με βολεύει μόνο μέσω Πειραιώς στο Κερατσίνι και αμέσως μετά στη Δραπετσώνα. Αλλά δεν το είχα κάνει ποτέ. Και θυμάμαι ότι περπατούσα πάρα πολύ!!!Έχω ρίξει πολύ περπάτημα στο γυμνάσιο! Είχαμε σχολείο πρωί και απόγευμα. Ήταν 3 μέρες πρωί και 3 μέρες απόγευμα και εναλλάξ.

ΙΩΑΝΝΑ: Τώρα όσον αφορά το επάγγελμά σας με τα ναυτιλιακά, τι σας έκανε να το αφήσετε και να ασχοληθείτε με τη μουσική;

Α:Λοιπόν, εγώ στα ναυτιλιακά δούλευα,  παράλληλα με τη μουσική. Το βράδυ τραγουδούσα σε μία μπουάτ, εδώ στον Πειραιά, στο Πέτρα και Φως, στην Ακτή Μουτσοπούλου. Ξενυχτούσα σχεδόν κάθε βράδυ, γιατί τότε δούλευα κάθε βράδυ. Δεν ήταν μόνο Παρασκευή, Σάββατο που βγαίνει ο κόσμος σήμερα. Έτσι, πολλές φορές αργούσα στη δουλειά μου το πρωί, δεν μπορούσα να ξυπνήσω. Δουλεύοντας λοιπόν και νύχτα, όταν κάναμε τους Λαθρεπιβάτες με τον Γιάννη Νικολάου, δούλευα ακόμα στη ναυτιλιακή εταιρεία. Κάποια στιγμή σφίξαν τα πράγματα, άρχισαν να με απειλούν ότι θα με διώξουν. Κάποια στιγμή έφυγα από μόνος μου, γιατί σκέφτηκα μη με διώξουν, θα γινόμουν ρεζίλι. Θα μου έκαναν μία καταγγελία ότι δεν είμαι στην ώρα μου. Πάντως,  ήταν πάρα πολύ καλά γιατί πιστεύω ότι όταν δουλεύεις σε μία άλλη δουλειά και να έχεις τα προς το ζην, δηλαδή να βγάζεις τα χρήματα να ζήσεις, μπορείς να ακολουθήσεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Και όχι επειδή ζεις από αυτό να λες, ναι να έρθω και εκεί και εκεί. Γιατί έτσι μπορείς να καταλήξεις και στα μπουζουκάδικα. Ενώ εγώ ήμουν σταθερός γιατί είχα να ζήσω. Δούλευα και το πρωί.

ΙΩΑΝΝΑ: Οπότε κάνατε ό,τι σας αρέσει!!

Α: Έκανα τις επιλογές μου.

Ε: Τι προτιμάτε, τη ζωή στην πόλη ή στο νησί; Γιατί όταν ήσασταν μικρός είχαμε διαβάσει ότι μένατε στο νησί.

Α: Σίγουρα στο νησί

Ε: Στη Χίο; Την αγαπάτε τη Χίο πολύ;

Α:Και τη Χίο και τη Σέριφο που είναι η μητέρα μου αλλά εγώ συνηθίζω να πηγαίνω στην Πάρο, επειδή έχουμε φτιάξει ένα σπίτι με τη γυναίκα μου και προσπαθώ τα καλοκαίρια να ζω εκεί και ό,τι δουλειές έχω να έρχομαι.

Ε: Είχατε φτιάξει και ένα κέντρο στην Πάρο νομίζω;

Α: Ναι, και στην Πάρο αλλά και στη Χίο

Ε: Με το ίδιο όνομα;

Α: Ναι, Μυροβόλο...Σαφώς και μου αρέσει το νησί αλλά κάποια στιγμή προσπάθησα να ζήσω στη Χίο για 3 χρόνια αλλά ακόμα δεν υπήρχε το internet, το mail, το e-banking να πληρώνομαι, να δίνω χρήματα και έτσι έπρεπε να είμαι εδώ. Το κέντρο αποφάσεων στη δική μου τη δουλειά ήταν εδώ. Οι δισκογραφικές εταιρείες, τα στούντιο ήταν εδώ και έπρεπε συνέχεια να πηγαινοέρχομαι. Δεν μπορούσα να το χαρώ ότι ζούσα εκεί γιατί ήμουν μια μέρα εκεί και 5 εδώ. Αποφάσισα να ξαναγυρίσω και να μπορώ να πηγαίνω διακοπές όπου θέλω. Τώρα βέβαια είναι πιο εύκολα τα πράγματα με το ίντερνετ. Προσπαθώ να ζω 5 μήνες εδώ και 7 εκεί.

Ε:Στην Πάρο πού είσαστε;

Α: Στην Πάρο είμαι στο νότιο μέρος, στην Αλυκή. Είναι ένα ψαροχώρι το οποίο δεν προσπαθεί να μοιάσει στην Αθήνα ή στον Πειραιά. Είναι αυτό που είναι, εκεί και για αυτό μου αρέσει. Και πολλές φορές, επειδή μου πέφτει και λόγος εκεί, είμαι πολλά χρόνια,δηλαδή τους αποτρέπω καμιά φορά. Θέλουν να κάνουν μαρίνα, θέλουν να τσιμεντώσουν, θέλουν εκεί που είναι χώμα να το κάνουν προβλήτα. Αυτό το πράγμα χαλάει τα μέρη

Ε: Τι νέο ετοιμάζετε;

Α: Πάντα ετοιμάζω κάτι νέο. Είναι 2-3 δουλειές ημιτελείς, δηλαδή τις έχω αφήσει εκεί στον δρόμο. Αυτό όμως που προσπαθώ να ετοιμάσω τώρα είναι του συγχωρεμένου του Άλκη Αλκαίου του μεγάλου μας ποιητή που μου είχε εμπιστευθεί 12 τραγούδια. Επειδή ωστόσο πέθανε πριν 3 χρόνια , εγώ αποφάσισα να μην κάνω τη δουλειά κατευθείαν, για να μην καπηλευθώ τον χαμό του ή την απουσία του, να κάνω ένα δίσκο για να είναι εμπορικός. Προσπάθησα να μην τον κάνω εκείνη τη στιγμή και να τον κάνω τώρα. ΄Εβγαλα 2 CD καινούρια και έχω δώσει σειρά σε αυτό το οποίο θα λέγεται 12 ηλιοτρόπια.

ΙΩΑΝΝΑ: Πώς προέκυψε ο τίτλος;

Α: Τα είχε βγάλει και τα 12 τραγούδια αυτά ο Άλκης ο Αλκαίος. Μου τα είχε δώσει και ήταν τα τραγούδια. Αυτά τα τραγούδια τα προόριζε για να τα τραγουδήσει ο Δημήτρης Μητροπάνος, ωστόσο πέθανε και ο Δημήτρης Μητροπάνος ξαφνικά και μετά του είπα του Άλκη του Αλκαίου: μήπως τα θέλεις να τα δώσεις σε κάποιον; και μου λέει, όχι, θα τα κρατήσω να τα τραγουδήσεις εσύ. Να τα φτιάξω, να τα γράψω δηλαδΉ σύνθεση. Είχα τους στίχους, να τους φτιάξω τραγούδια και θα τα πω και εγώ.

ΙΩΑΝΝΑ: Ποιο από τα τραγούδια σας σας εκφράζει περισσότερο;

Α: Τα τραγούδια μου με εκφράζουν όλα. Απλά θα αλλάξω την ερώτηση. Ποια μου αρέσουν πιο πολύ. Μου αρέσουν τα σμυρνέικα τραγούδια και τα μικρασιάτικα, πάρα πολύ, απλά αυτό το τραγούδι είχε κάτι μαγικό. Όταν το εγράψα, είναι οι στίχοι του Ηλία Κατσούλη το παρουσιάσα χωρίς να το έχω τραγουδήσει ακόμα, χωρίς να το έχω κάνει ακόμα CD.Όταν τραγούδησα το 1ο ρεφρέν, στο 2ο ρεφρέν ο κόσμος το τραγούδησε. Ήταν μαγικό αυτό το πράγμα. Πολλά τραγούδια κουβαλάνε αυτό το πράγμα, μία μαγεία και δεν ξέρεις από πού πηγάζει, κανένας ορθολογισμός, δεν υπάρχει ορθή σκέψη γιατί γίνεται αυτό το πράγμα. Ίσως επειδή είναι κάτι που μπορεί να τους θυμίζει κάτι ή μπορεί να τους άρεσε η μελωδία ή ο στίχος. Όταν είπα << τα σμυρνέικα τραγούδια>> (σημ: τραγουδιστά) στο 1ο ρεφρέν, ο κόσμος τραγούδησε το 2ο. Αρέσει αυτό το τραγούδι, οπότε λέω θα το προσέξω

ΙΩΑΝΝΑ: Αφού η μουσική είναι μία διεθνής γλώσσα....

Α:Φυσικά, φυσικά. Αρέσουν τα τραγούδια μου και σε ξένους ανθρώπους. Πηγαίνω στο Ισραήλ και τραγουδάω καμιά φορά και αν δεις πώς κάνουν με τα ελληνικά τραγούδια!!! Μου ζητάνε να τους πω Καζαντζίδη, Νταλάρα, Γλυκερία και τους αρέσουν πάρα πολύ τα δικά μου τραγούδια. Φανταστείτε ότι σε ένα κοινό 800 ανθρώπων στο Ισραήλ και στην Ελβετία, πούλησα 300-400 CD που εδώ δεν πουλάω. Τόσα δεν πουλάω ούτε στα μαγαζιά. Έχει απαξιωθεί πια το CD εδώ. Ο Έλληνάς θεωρεί ότι για να δώσει χρήματα να αγοράσει CD, το οποίο έχει κάποια έξοδα και όλοι πληρώνονται μέσω του CD , αφού μπορεί να το βρει μέσα από το ίντερνετ,  το θεωρεί βλακεία να αγοράσει. Ενώ οι ξένοι έχουν μια συνείδηση τέτοια, που σου λέει ότι αν δεν αγοράσω το CD, δεν θα βγάλουν άλλο. Δηλαδή, αν δεν βγάλει ένα CD τα έξοδά του, πώς θα κάνεις το επόμενο; Γιατί για το CD μπορεί να ξοδέψω 6-7.000 για να το βγάλω. Πληρώνονται οι μουσικοί, τα στούντιο, τα εξώφυλλα, η κοπή. Και τα κάνω και μόνος μου να φανταστείτε. Κάθε φορά που κάνω CD λέω, ωραίο CD, πολύ ωραίο, την άλλη φορά που θα έχω λεφτά θα ξανακάνω. Δηλαδή να είσαι γνωστός και να βάζεις από την τσέπη σου.

 ΙΩΑΝΝΑ: Τι σημαίνει η λέξη αστρανάμματα και από πού την εμπνευστήκατε:

Α: Λοιπόν,μες τα αστρανάμματα υπάρχει ένα ποίημα του Φώτη  Αγγουλέ που λέγεται: όλα με τη γλώσσα της χαράς και στο 3ο στιχάκι λέει: και όλα τα αστρανάμματα μαζί και εννοεί τα απογεύματα. Την ώρα που ανάβουν τα άστρα. Από εκεί μου άρεσε αυτή η λέξη γιατί δεν τη λέμε εμείς πια και θέλησα να την κάνω τίτλο στο CD.

ΙΩΑΝΝΑ: Έχετε συνεργαστεί με αρκετούς καλλιτέχνες. Ποια συνεργασία θα σας μείνει αξέχαστη;

Α: Θα μου μείνει αξέχαστη η Χάρις Αλεξίου. Γιατί την θαύμαζα πάντα και έτυχε να συνεργαστούμε και με τους Λαθρεπιβάτες και μετά με κάλεσε άλλες δύο φορές και συνεργαστήκαμε, μόνος μου όταν ήμουν, κι ήταν η μόνη που σαν άνθρωπος δεν με απογοήτευσε. Όχι η μόνη, πολλοί δεν με απογοήτευσαν αλλά συνήθως αποφεύγω να γνωρίζω τους ανθρώπους που θαυμάζω από κοντά, για να μην τους απομυθοποιήσω, γιατί εγώ τους έχω σαν ήρωες, σαν παιδικούς μου ήρωες. Γιατί όταν ακούς μουσική και σου αρέσει κάποιος, τον πλάθεις σαν ήρωα, μεγάλο ήρωα. Φαντάσου τώρα να τον γνωρίσεις και να πεις, τι βλάκας τώρα αυτός ο Θαλασσινός. Η Αλεξίου έμεινε εκεί ψηλά όπως την είχα κιόλας. Είναι εξαιρετική καλλιτέχνης και άνθρωπος.

ΙΩΑΝΝΑ: Ποιες είναι οι κύριες μουσικές επιρροές σας;

Α: Επιρροές μου είναι ό,τι έχω ακούσει μέχρι τώρα. Δηλαδή ασχολιόμουν με τη ροκ, μετά άρχισα να παίζω μπαλάντες με ακουστικές κιθάρες, ελληνική ροκ και μετά άρχισε να μου αρέσει ο παραδοσιακός στίχος και η παραδοσιακή μουσική και άρχισα να το ψάχνω, να παίζω διάφορα τέτοια τραγούδια, να προσπαθώ να τα τραγουδήσω. Μου άρεσε πολύ ο Χρόνης Αηδονίδης. Είναι παππούς πια αλλά είναι εξαιρετικός τραγουδιστής και μου άρεσε πολύ η φωνή του και καθόμουν και τον άκουγα με τις ώρες. Μου αρέσει και άνας καινούριος που λέγεται Παναγιώτης Λάλεζας. Είναι ένας εξαιρετικός τραγουδιστής που βαδίζει στα χνάρια του παππού, του Αηδονίδη. Με όλα, ό,τι έχω ακούσει έως τώρα, έχω επηρεαστεί.Στη μουσική μπορεί να χρησιμοποιήσω κάποια σημεία  που έχω ακούσει από αυτές τις μουσικές. Και ο τρόπος που τραγουδάω. Ας πούμε λίγο από τον Μπιθικώτση, από τον Αηδονίδη, από αυτούς που θαύμαζα.

ΙΩΑΝΝΑ: Τι συμβουλή θα θέλατε να δώσατε σε ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική.

Α: Εγώ θα ήθελα το παιδί το δικό μου να μην την βάλει ούτε σαν στόχο ούτε σαν επάγγελμα μες το μυαλό του. Τη μουσική πρέπει να την αγαπάς. Αν το κάνεις επάγγελμα, δεν πρόκειται να πετύχεις. Κάποια στιγμή θα το θεωρήσεις υποχρέωση ή καταναγκασμό και δεν θα την αγαπήσεις. Ενώ αν είναι παράλληλη στη ζωή σου με αυτό που στοχεύεις να είναι και η μουσική δίπλα σου σαν χειρολαβή, να κρατάς το χέρι της μουσικής, να πηγαίνεις μαζί με τη μουσική, όπως άλλοι ασχολούνται με τον αθλητισμό και πάνε μαζί με τον αθλητισμό, θέλει αγάπη. Στις άσχημες στιγμές σου που δεν είσαι καλά, να παίζεις τη μουσικούλα, να σε κάνει καλά. Κάνει πολλά καλά η μουσική. Δεν συμφωνώ με όλα αυτά που το βάζουν μες το μυαλό τους στόχο να γίνουν τραγουδιστές, συνθέτες. Εγώ έτυχε και έγινα, όπως και οι πιο πολλοί πιστεύω έτυχε και γίναν. Είναι ένα επάγγελμα, αυτή τη στιγμή για εμένα επάγγελμα είναι, χρειάζεται πολλή τύχη. Δεν μπορεί λοιπόν να βασίζεσαι στην τύχη. Είναι σαν λες εγώ αύριο θα γίνω εκατομμυριούχος από το λόττο. Αυτό δεν γίνεται.

ΙΩΑΝΝΑ: Είχατε πει σε μια συνέντευξη ότι κάνατε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό σας όνειρο πραγματικότητα. Ότι καταφέρατε να παίξετε στα μεγαλύτερα γήπεδα της χώρας

Α: Εγώ μικρός ασχολιόμουν και με το ποδόσφαιρο. Έπαιζα μπάλα στον Άρη Αμφιάλης. Είναι στην Α΄ Πειραιά στην κατηγορία. Αστειευόμενος στο βιογραφικό μου, όταν μου ζήτησαν να το γράψω, είπα ότι κατάφερα να κάνω πραγματικότητα το ποδοσφαιρικό μου όνειρο . Να παίξω στα μεγαλύτερα γήπεδα της χώρας. Στο Καυτατζόγλειο, στο Καραϊσκάκη το παλιό

ΙΩΑΝΝΑ: Και τα γεμίσατε!!

Α: 'Ε όχι και τα γεμίσαμε. Δεν ήμουν μόνος μου. Ήταν πολυσυμμετοχικές τότε οι συναυλίες. Κάναμε τότε συναυλίες για τα παιδιά με αυτισμό. Τότε το 88-89 ήταν ευαισθητοποιημένος ο κόσμος για όλα αυτά τα πράγματα και μαζευόμασταν τότε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, εμείς, οι Τρύπες, η Αλεξίου, η Γλυκερία, η Γαλάνη, ο Νταλάρας και όλοι μαζί λέγαμε από 1-2 τραγούδια και γέμιζε βέβαια και μαζεύαμε χρήματα για αυτούς τους σκοπούς.

ΙΩΑΝΝΑ: Τι αγαπάτε περισσότερο στη ζωή;

Α: Τι αγαπώ; Τους ανθρώπους

ΙΩΑΝΝΑ: Έχετε συνεργαστεί με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων;

Α: Είμαστε φίλοι αλλά δεν έχουμε συνεργαστεί ποτέ. Με τον Γιώργη. Γιώργος Δραμουντάνης λέγεται

ΙΩΑΝΝΑ: Ποιος είναι ο κύριος στόχος του έργου σας; Δηλαδή θέλετε να περάσετε μηνύματα μέσω της μουσικής σας;

Α:Ναι...πιστεύω ότι περνάμε μηνύματα όλοι και συνήθως αυτοί που γράφουν και στίχους. Εγώ γράφω λίγους στίχους, παίρνω και από στιχουργούς που έχω την τύχη να μου δίνουν μεγάλοι στιχουργοί. Συγκινούμαι από έναν στίχο και κάνω ένα τραγούδι. Εγώ πιστεύω ότι ο στόχος των τραγουδιστών κι ο δικός μου είναι να επικοινωνήσω με τον κόσμο, να επικοινωνήσω και όχι μόνο μουσικά. Δηλαδή να γίνουμε μία παρέα. Επικοινωνία είναι να πάμε και στην ταβέρνα, να φάμε και να πιούμε. Έτσι νομίζω είναι η μουσική, πιάνεις την κιθάρα, από κάτω είναι ο  κόσμος και καθόμαστε και τραγουδάμε όλοι μαζί. Για αυτό προσπαθώ πάντα να λέω τραγούδια που τα ξέρει ο κόσμος. Δεν παίζω τα άγνωστά μου τραγούδια. Παίζω 1,2,3 άγνωστα και μετά όλα τα υπόλοιπα προσπαθώ να είναι γνωστά. Θέλω να επικοινωνώ με τον κόσμο και να βλέπω τις αντιδράσεις του κόσμου, να ακούω τι μου λένε, καμιά φορά μου ζητάνε κανένα τραγούδι και το παίζω παρότι έχεις φώτα, είσαι σαν σκηνή, προσπαθώ να επικοινωνώ με τον κόσμο, να αφουγκράζομαι τι θέλει.

ΙΩΑΝΝΑ: Με την τωρινή κατάσταση που επικρατεί με τη Συρία και τον πόλεμο, έχετε σκεφτεί να γράψετε κάτι για αυτό;

Α: Το προηγούμενό μου CD ήταν ένα CD το οποίο ήταν εμπνευσμένο από τα 10 από τα πολλά παραδοσιακά παιχνίδια που είχαν. Το κυνηγητό, το κρυφτό, το κουτσό, τον πετροπόλεμο που παίζαμε παλιά, και υπάρχει και ένα τραγούδι το οποίο λέγεται <<αιχμάλωτοι και σκλάβοι με τι καρδιά να παίξεις>>. Αυτό αναφέρεται πολύ στους μετανάστες. Και για τη μετανάστευση αλλά και τα τραγούδια της ξενιτιάς στον τελευταίο μου δίσκο που λέγεται <<με δυο ρολόγια>>. Είναι για τους έλληνες που ζουν στο εξωτερικό και μαζεύτηκαν εδώ σε μια συγκέντρωση και τους έκανα αυτό το CD. Και λέγεται με δυο ρολόγια γιατί ένας έλληνας που ζει στην Αυστραλία, είναι με 2 ρολόγια. Δεν τα φοράει βέβαια αλλά βλέπει το ρολόι του και λέει τι ώρα να είναι στην πατρίδα τώρα να τους πάρω ένα τηλέφωνο να μιλήσω

ΙΩΑΝΝΑ: Έχετε κάτι να φοβάστε από τη ζωή γενικά;

Α: Φοβάμια το άγνωστο όπως όλος ο κόσμος, φοβάμαι το σκοτάδι δηλαδή αυτό που δεν βλέπω τι μπορεί να γίνεται. Το ξαφνικό, αυτό που μπορεί να μας απειλήσει χωρίς να είναι στο δικό μας χέρι. Φοβάμαι την πολιτική κατάσταση, φοβάμαι αυτούς που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Φοβάμαι την άγνοια δηλαδή που μας αφήνουν να μαντεύουμε τι θέλουν να κάνουν και δεν μας λένε καθαρά τι θέλουν να κάνουν. Αυτό φοβάμαι, για να είμαι προετοιμασμένος, όλοι μας, όχι μόνο εγώ. Και ακόμα με φοβίζει η μη επικοινωνία του κόσμου δηλαδή που δεν είμαστε παρέες, που δεν μιλάμε πια, που δεν οργανωνόμαστε. Αν κάποιος βλάψει εσένα, να μαζευτούμε όλοι μαζί, να σε υποστηρίξουμε. Ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του. Αυτό με τρομάζει πάρα πολύ. Υπήρχε και στις μέρες μας αλλά έγινε πια πάρα πολύ.

ΙΩΑΝΝΑ: Έχετε δηλώσει ότι το αγαπημένο σας άλμπουμ είναι το «Καλαντάρι» και το «Αστρανάμματα». Τα έχετε ταυτίσει με κάποια προσωπική σας εμπειρία;

Α: Για τα «Αστρανάμματα» είχα μια προσωπική εμπειρία το ότι ήταν ο πρώτος  δίσκος που έγραψα μόνος μου, μαζί με τους φίλους μου τους μουσικούς και επειδή τα καταφέραμε, το αγάπησα πάρα πολύ αυτό το CD. Αλλά το καλαντάρι ήταν μία δουλειά του Ηλία Κατσούλη ο οποίος ήταν φίλος μου, πέθανε δυστυχώς, μεγάλος άνθρωπος, φιλόλογος, πέθανε 69 ετών, μικρός. Και αυτή ήταν μία δουλειά που ετοίμαζε ένα στίχο κάθε μήνα για να τα δώσει στο περιοδικό το <<Δίφωνο>>, ένα μουσικό περιοδικό. Κάθε μήνα που έβγαινε, είχε και ένα ποίημα του Κατσούλη που έλεγε <<ο χρόνος του Γενάρη>>,  << Ο Φλεβάρης των φλεβών>>, << ο Μάρτης Μάρτης μίλησε>>, <<ένας ευαίσθητος Απρίλης>>, για τον Μάη, τον Ιούνη, για όλο τον χρόνο και εγώ κρυφά όταν τα έβλεπα στο περιοδικό, ενώ δεν μου είχε κάνει επίσημα πρόταση να μου πει, ξέρεις κάτι...πάρ'τα να τα μελοποιήσεις εσύ. Εγώ κρυφά τα έφτιαχνα τραγούδια. Όταν τέλειωσε ο χρόνος και λίγο μετά του είπα: θες να μου δώσεις μερικούς από τους στίχους σου που έχεις βάλει στο περιοδικό να τα κάνω τραγούδια; Και έτσι ξεκίνησε όλο αυτό. Το αγάπησα πάρα πολύ διότι είναι ένα τραγούδι που το βάζουν και στα σχολεία κάτι φιλόλογοι και κάποιοι καθηγητές τους βάζουν τα τραγούδια και τα ακούνε πια και κρίνουν τον στίχο. Είναι αγαπημένο πράγμα αυτό, αγαπημένη μου δουλειά και γιατί έκανα 3,5 χρόνια για να την τελειώσω. Την πρόσεξα πάρα πολύ, είναι σαν κέντημα, έραβα και μετά ξήλωνα εκεί που έκανα λάθος και το ξανάραβα.

ΙΩΑΝΝΑ: Είχατε συνεργαστεί για την ερμηνεία του «Ερωτόκριτου» με άλλους καλλιτέχνες;

Α:Ναι, ναι

ΙΩΑΝΝΑ: Πώς προέκυψε όλο αυτό;

Α: Στην Τουρκία όλοι οι προοδευτικοί καλλιτέχνες, έχουν ιδρύσει μια οικολογικηήομάδα και με είχαν φωνάξει και τραγούδησα και εγώ σαν Έλληνας. Ήμουν ο μόνος ΄Ελληνας εγώ μαζί με τη Μαρία την Κόττη και τραγούδησα μια φράση ενός τούρκικου τραγουδιού. Αυτό το παιδί το βιντεοσκόπησε για αυτούς που είναι στην Ελλάδα,  επειδή είναι φίλος τους, σκέφτηκε να κάνει τον Ερωτόκριτο. Γιατί έχει γνωστούς ανθρώπους και τραγουδιστές και τους έβαλε να το τραγουδήσουν. Στο τρίτο βίντεο είμαι και εγώ μέσα μαζί με τους Τούρκους. Ο κάθε καλλιτέχνης τραγούδαγε ένα κομμάτι. Πολύ ωραία ιδέα. Αυτήν την ιδέα την είχαν και με διάφορα τοπία την άνοιξη, το καλοκαίρι, το χειμώνα, το φθινόπωρο  .....είναι τόσο ανοιχτά μυαλά αυτά τα παιδιά. Και μάλιστα κάποιοι Τούρκοι τραγούδησαν εδώ, στην Παναγία τη Σουμελά, έξω από τη Βέροια. Είναι ανοιχτοί άνθρωποι και θέλησαν να βάλουν και εμένα, επειδή έχω κάνει 2-3 τραγούδια στην Τουρκία με Τούρκους καλλιτέχνες Εγώ προσωπικά τους Τούρκους δεν τους μισώ. Μισώ όλους τους πολιτικούς που τους εξαγριώνουν, όπως και τους δικούς μας που μας κάνουν αυτή την προπαγάνδα, για να μισούμε τους ανθρώπους τους υπόλοιπους. Εγώ νιώθω ότι πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους όλους, δεν έχει σημασία τι είναι, τι χρώμα έχουν, τι θρησκεία έχουν.

ΙΩΑΝΝΑ: Γνωριζόσασταν και οι 77 καλλιτέχνες που συνεργαστήκατε για τον «Ερωτόκριτο»;

Α: Όχι, ο καθένας έλεγε ένα κομμάτι χωρίς να έχουμε κάνει πρόβα όλοι μαζί. Κάποιες φορές βλέπαμε το μοντάζ όλοι μαζί. Εγώ είμαι σε μια λαϊκή και περνάνε από δίπλα μου κάτι μαύροι

ΙΩΑΝΝΑ: :Τι είναι αυτό που σας δίδαξε η μουσική;

Α: Εγώ νιώθω ότι με έκανε καλύτερο άνθρωπο και για αυτό επέμενα η κόρη μου να πάει στο μουσικό γυμνάσιο και λύκειο, για να κάνει παρέα με παιδιά που παίζουν  μουσική, που ακούνε. Επειδή πιστεύω ότι η μουσική είναι τέχνη και η τέχνη πρέπει να κάνει καλό. Τη μουσική, αν την προσεγγίσεις σωστά, σου κάνει μόνο καλό. Κακό δεν σου κάνει.

ΙΩΑΝΝΑ: Εσείς όταν αποφασίσατε να πάτε σε αυτή τη γραμμή, τη γραμμή της μουσικής, οι δικοί σας είχαν κάποια αντίρρηση;

Α: Ίσα ίσα, ο μπαμπάς μου επειδή ήταν ναυτικός μας έφερνε όργανα, ενισχυτές, κιθάρες, ήταν πάρα πολύ της μουσικής. Του άρεσε να ασχοληθούμε με τη μουσική.

ΙΩΑΝΝΑ: Υπάρχει κάτι που καταφέρατε και είστε πολύ περήφανος για αυτό;

Α: Και τα μισά να είχα καταφέρει από αυτά που έχω κάνει μέχρι σήμερα, είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος. όχι μόνο ικανοποιημένος. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη ζωή. Φαντάσου! Καθόμουν σε ένα δωμάτιο και μελετούσα κιθάρα και έβλεπα αυτούς που τραγουδούσαν κι έλεγα: Άραγε θα μπορώ να παίξω ποτέ έτσι ή να τραγουδήσω; Και μόνο αυτό σε κάνει να είσαι πολύ ευγνώμων.