ΙΩΑΝΝΑ: Πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με τα εγκαταλελειμμένα παιδιά;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: Με τα πρώτα παιδιά στην πλατεία ξεκίνησε όλο το πράγμα. Θα έλεγα ότι το θαύμα της Κιβωτού ξεκίνησε πριν 20 χρονιά,  όταν,  ως νέος κληρικός τότε,  διορίζομαι στην περιοχή του Κολωνού, στον Αγ. Γεώργιο, ως υπεύθυνος για τη νεότητα της ενορίας. Τότε όμως δεν υπήρχε κανένα παιδί στη εκκλησία. Μόνο νεότητα δεν ήταν. Υπήρχαν κάτι γέροντες και γιαγιάδες που ερχόντουσαν. Το εκκλησίασμα ήταν αρκετά γερασμένο. Απο την άλλη όμως παρατηρώ, στην προσπάθεια μου να καταλάβω την περιοχή, ότι στην πλατεία  έπαιζαν πάρα πολλά παιδιά. Ήταν ένα στέκι δηλαδή, όπου σύχναζε πολύς νεαρόκοσμος και παιδιά, που σιγά σιγά κατάλαβα ότι είχαν αναπτύξει παραβατική συμπεριφορά. Η διακίνηση γινόταν ανάμεσα στο σχολείο και την εκκλησία. Πολλοί το γνώριζαν αλλά ο καθένας ήθελε κάποιος άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Λέγανε: «Γιατί να κάνω κάτι εγώ; Να το κάνει η πολιτεία, να το κάνει η αστυνομία, ο δήμος.

Όλοι γνωρίζαμε το κακό που συνέβαινε στη γειτονιά μας αλλά όλοι περιμένανε  κάποιος άλλος να το αντιμετωπίσει.

Εγώ, κάθε μέρα που ανέβαινα τα σκαλιά της εκκλησίας, έβλεπα πάρα πολλά παιδιά που δεν έμπαιναν μέσα στην εκκλησία. Απλά καθόντουσταν εκεί. ΄Εβλεπα επίσης ότι σχολείο δεν πήγαιναν.12 το μεσημέρι και ήταν όλα έξω!

Οπότε αναρωτήθηκα τότε ως νέος κληρικός: Τελικά ποιο είναι το ποίμνιό μου; Αυτοί που είναι μέσα στους τοίχους της εκκλησίας ή τα νέα παιδιά απ’ έξω;

 Κάπως έτσι ξεκίνησα!

ΠΑΝΤΕΛΗΣ: Πώς τους προσεγγίσατε;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: Αρχισα να τους ρωταω: «Ποιος είσαι; Πώς σε λένε;Γιατι δεν είσαι στο σχολειο;»Κάναμε μια πρώτη κουβέντα και εκεί συνάντησα πολύ πληγωμένα παιδιά, θυμωμένα, πικραμένα από τον γονιό τους, που ήταν απών στη ζωη τους. Γιατί και στο σχολείο που πήγαιναν, δεν πήγαιναν για να μάθουν, όσο από συνήθεια.

Εκεί ακριβώς άρχισε μέσα στο μυαλό μου να σχηματίζεται η ιδέα ότι ίσως χρειάζονταν μια στήριξη αυτά τα παιδιά. Δεν ήξερα τι ακριβώς αλλά για ένα μόνο ήμουν πεπεισμένος.

ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ.

Χρήματα δεν υπήρχαν,δεν είχα αντιμετωπίσει ξανά τέτοια κατάσταση αλλά  είχα τη διάθεση να κάνω κάτι και να χωθώ ανάμεσα στην εκκλησία και το σχολείο και ανάμεσα εκεί να κάνουμε διόφορες δραστηριοτητες.

 Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα για να προσεγγίσω αυτά τα παιδιά  ήταν να δημιουργήσουμε αθλητικές ομάδες, γιατί είδα ότι με το μόνο πράγμα που είχαν καλή σχέση ήταν ο αθλητισμός. Αυτός τους βοηθούσε να καταλάβουν ότι αξίζουν σε κάποια πράγματα, διότι εκεί  ήταν πολύ καλοί.

ΙΩΑΝΝΑ: Ποια επίδραση είχε στα παιδιά ο αθλητισμός;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: Ο αθλητισμος βοήθησε τα παιδιά να ενταχθούν σε δραστηριότητες. Γιατί στην εφηβεία ο άνθρωπος έχει το αίσθημα του ανήκειν, δηλαδή να ανήκει σε κάποια ομάδα, αθλητική, μουσική, μόδας,κάπου να ανήκει και να λέει ότι εγώ ανήκω εκει. ΄Ολο αυτό είχε πολύ μεγάλη ανταπόκριση! Πάρα πολλά παιδιά εντάχθηκαν μέσα στις ομάδες. Είχαμε πολλές επιτυχίες στα πρωταθλήματα.

Και σήμερα έχουμε αθλητικό σύλλογο καλαθοσφαίρισης «Κιβωτός του Κόσμου» και συμμετέχουμε στο πρωτάθλημα. Οι νίκες βοήθησαν να αυξηθεί η αυτοεκτίμηση των παιδιών.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ: Πώς συνεχίσατε;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: Τότε το πήγα λίγο πιο πέρα… Σκέφτηκα : «Αφού καταφέραμε αυτό δεν μπορούμε να τελειώσουμε και το σχολείο;» Φανταστείτε ότι πολλά παιδιά στα 16 δεν είχαν τελειώσει καν τη Δευτέρα Δημοτικού, γιατί μια πήγαιναν, μια δεν πήγαιναν.

Αυτό τι σημαίνει; ‘Οτι δεν υπήρχε κάποιος στο σπίτι τους να ελέγχει τα πράγματα. Δεν μπορεί να λείπει τόσες μέρες το παιδί από το σχολείο και να μην το γνωρίζει κανείς στο σπίτι του.

Το πήγα λοιπόν βήμα βήμα, να δω τι συμβαίνει πίσω από το παιδί. ΄Αρχισα να ψάχνω την οικογενειακή κατάσταση.Ψάχνοντας, βρήκαμε μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση! Όλα αυτά τα παιδιά προέρχονταν από μονογονεϊκές οικογένειες κατακερματισμένες, όχι απλά χωρισμένοι οι γονείς αλλά με σοβαρά κοινωνικά προβλήματα: Αλκοολικοί γονείς π.χ. που είχαν τα δικά τους προβλήματα, οπότε το παιδί έπεφτε σε δεύτερη ή και σε τρίτη μοίρα.

Το μεγαλύτερο σοκ ήταν όταν είδα ότι η εκκλησία δεν είναι το οικοδόμημα αλλά οι ψυχές των ανθρώπων …θα πρέπει εσύ να πας σε αυτές , να είσαι παρών, να δώσεις το νοιάξιμό σου. Εγώ αυτό είχα να δώσω. Δεν είχα τίποτα άλλο τότε.

ΜΟΝΟ ΤΟ ΝΟΙΑΞΙΜΟ

 

 

΄Εβγαλαν και τα παιδιά  όλα αυτά που είχαν μέσα τους, αφού με εμπιστεύτηκαν, κάτι το οποίο ήταν πολύ δύσκολο. Στην αρχή μοιράζομαι το σπίτι τους, που ήταν η πλατεία. Εκεί κάναμε τα πάντα. Δεν υπήρχε χώρος. Εκεί κάναμε τα πάντα. Με το ρίσκο που έχει κάτι τέτοιο.

ΙΩΑΝΝΑ: Και μετά;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ:

Σιγά- σιγά, μέσα από τον αθλητισμό, καταφέρνω να κεντρίσω και το φιλότιμό τους, να πάμε και στο σχολείο. Δεν μπορεί να καταφέρνουν τόσο σπουδαία πράγματα και να μην μπορούν να τελειώσουν τουλάχιστον τη βασική εκπαίδευση. ΄Ετσι,  τα παιδιά δέθηκαν, γίναμε ομάδα,με εμπιστεύτηκαν και με άφησαν να τους πω οτι υπάρχει και ένας άλλος δρόμος που δεν τον υποπτευόμαστε, καλύτερος από το δρόμο της παραίτησης και της παρανομίας.

Πάντα υπάρχουν ωραία πράγματα και κάποιος πρέπει να μας μιλήσει για όλα αυτά. Εκεί λοιπόν έγινε ένα μεγάλο θαύμα! Πολλοί από τους ανθρώπους της γειτονιάς  είχαν κολλήσει το ταμπελάκι σε αυτά τα παιδιά ότι είναι αλήτες. Απλά ήταν παιδιά που δεν είχαν γονιό να τα προσέξει, όπως τόσα άλλα παιδιά.

Μου λέει κάποτε ένα παιδί  μετά από έναν αγώνα μπάσκετ: «Γιατί  να μην είναι ο πατέρας μου όπως των άλλων παιδιών; Ξέρεις κάτι; Τώρα εγώ θα πάω να μαζέψω τον πατέρα μου και να τον βάλω σπίτι να κοιμηθεί , να κλείσω την πόρτα, να βάλω το κλειδί και μετά να πέσω με ησυχία και να ηρεμήσω.»

 

Αυτό το παιδί  λοιπόν έπρεπε να μαζέψει τον πατέρα του, που μπορεί  να ήταν αλκοολικός ή να είχε πρόβλημα με ουσίες.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ: Είναι υψηλά τα επίπεδα εγκληματικότητας στην περιοχή;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ:

Εδώ η περιοχή μας έρχεται πρώτη σε νεανική εγκληματικότητα γιατί το 90% των οικογενειών είναι μονογονεϊκές αλλα με σοβαρά οικογενειακά προβλήματα. Αν δεν είναι μέσα στο πρόβλημα των ουσιών ο πατέρας, θα είναι ο μεγάλος αδελφός,ο ξάδελφος, ο θείος, ένας φίλος. Οπότε είναι ένα λούκι που το βλέπεις μέσα στο σπίτι σου, στο περιβάλλον σου και, αν δεν σε τραβήξει κάποιος, είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεφύγεις. ΄Οταν δεν υπάρχει κάποιος να σε πάει στο σχολείο, όλα αυτά σε βάθος χρόνου θα γυρίσουν στην παραβατικότητα.

Πολλές φορές , όταν είμαστε μικροί και ο Θεός μας έχει ευλογήσει να έχουμε σωστούς γονιούς, κάποια βασικά πράγματα, νομίζουμε ότι είναι δεδομένα. Αλλά δεν είναι δεδομένα! Το να πάω σπίτι μου π.χ και να ανοίξει την πόρτα  η μάνα μου και να με περιμένει δεν ήταν δεδομένο για αυτά τα παιδιά. Οπότε τα παιδιά μού έλεγαν: «Ναι Πάτερ! Τώρα εσείς θα μας πείτε για τον Χριστό αλλά εγώ θα πάω  να μαζέψω τον πατέρα μου. Δεν ξέρω ούτε πού θα τον βρω ουτε πώς θα τον βρω.

Βλέπαμε με την πρεσβυτέρα από το παράθυρό μας, το σπίτι μας  ήταν απέναντι από την εκκλησία, μέχρι τις 12.00-1.00 η ώρα παιδιά να είναι έξω και λέγαμε  ότι για να είναι τέτοια ώρα έξω, σημαίνει ότι δεν  πήγαιναν στο σχολείο.

 

ΙΩΑΝΝΑ:  Πώς αντιδράσατε σε αυτή την κατάσταση;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ:

Από εκεί πιάσαμε το νήμα σιγά σιγά και άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται και να ρωτάω ποιος ήταν πίσω από το παιδί. Αντικρίσαμε πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούσαν τον ίδιο τους τον εαυτό να κουμαντάρουν ,πόσο μάλλον το παιδί τους.

΄Ετσι ,αρχίσαμε να σχεδιάζουμε πώς θα δημιουργήσουμε ένα στέκι, ένα κέντρο προστασίας και φροντίδας για το παιδί. Δεν ήταν μες το μυαλό μου ακριβώς έτσι αλλά η μια ανάγκη έφερνε μετά την άλλη

΄Ετσι, σκέφτηκα να δημιουργήσουμε ένα μικρό εστιατόριο για τα παιδιά αυτά που δεν είχαν τους γονείς τους να τους μαγειρέψουν. Ή μάλλον τους είχαν αλλα δεν έκαναν τέτοια πράγματα, δεν λειτουργούσε το σπίτι.Πετάω την ιδέα στην πρεσβυτέρα ότι εκεί που θα τρώγαμε οι δυο μας, θα τρώμε πέντε. Μου προέκυψε αυτή η ιδέα! Σκέφτηκα ότι κάτι πρέπει να κάνω. ΄Οταν ξέρουμε κάτι, έχουμε και εμείς ευθύνη. Κάπως έτσι ξεκινάμε. Μετά μπαίνει το εστιατόριο. Τα 5 γινονται 50, τα 50 γινονται 100. Σήμερα έχουμε 400 παιδιά  μόνο στην Αθήνα με παιδικό σταθμό, νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, φοιτητές. Είναι μια πολύ μεγάλη κοινότητα πλέον στην Αθήνα. ΄Εχουμε σπίτι φιλοξενίας στον Πειραιά για κορίτσια από 5 εως 15 ετών. Είναι ένα αυτόνομο σπίτι. Στον Κολωνό έχουμε το σπίτι για τα αγόρια. Δεν χωρίζουμε τα αδέλφια μεταξυ τους. Τα παιδιά με εισαγγελική παραγγελία απομακρύνονται από τη μάνα και τον πατέρα, για να τα προστατέψει ο δικαστής  από τον φυσικό τους γονιό που ή τα εγκαταλείπει ή τα παραμελεί ή

υπάρχει κακοποίηση. Φαντάζεστε σε τι κατάσταση μας έρχονται τα παιδιά αυτά. Γιατί το να ορφανέψει κάποιος και να χάσει  τους γονείς του, λες τα έφερε έτσι η ζωή, αλλά άλλο να λες πώς να προσταστευτώ απο τον γονιο μου. Και να σε προστατεύει η πολιτεία όχι από έναν ξένο αλλά από τον ίδιο σου τον γονιό. Οπότε αυτό είναι μια διπλή ορφάνια.Θέλουμε εξιδεικευμένο προσωπικό: λογοθεραπεία, εργοθεραπεία,κοινωνικούς λειτουργούς, όλο το επιστημονικό προσωπικό,  για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά να θεραπευτούν. Διότι ένας τραυματισμένος άνθρωπος θα τραυματίσει κάποιον άλλον.  Δεν έχουμε πάρει κρατικά χρήματα, δεν μας έχει βοηθήσει ποτέ το κράτος.

ΙΩΑΝΝΑ:  Ζητήσατε και δεν σας έδωσε ή ήταν επιλογή σας;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ:

Σε κάποια στιγμή ήταν και επιλογή μας, γιατί είχαν δημιουργηθεί διάφορα με διάφορους. ΄Όμως, όλοι γνώριζαν το έργο μας. ΄Ολοι μας επιβράβευαν, τουλάχιστον ηθικά. ΄Εχουμε βραβευτεί απο όλους τους Προέδρους της Δημοκρατίας.

ΙΩΑΝΝΑ: Ούτε καν βοήθεια σε επίπεδο γραφειοκρατικό;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ:

Σε γραφειοκρατικό είχαμε. Θα παίρναμε και λέγαμε, είμαστε από την Κιβωτό. Οικονομικά όμως όχι. Οικονομικά μόνο ο απλός κόσμος βοηθάει που θα έρθει και θα το πει ο ένας στον άλλον. Αυτή τη στιγμή είμαστε στην ΄Ηπειρο 800 μέτρα απο τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ανοίξαμε 3 σχολεία που ήταν κλειστά για 30 χρόνια. Είναι τα μοναδικά σχολεία που υπάρχουν στη επιμεθόριο. Υπήρχαν παιδιά βοσκών που δεν τα έστελναν σχολείο. Είναι πολύ μακριά  το πιο κοντινό σχολείο, με χαράδρες. Οπότε, αυτά τα παιδιά  ήρθαν σχολείο. ΄Εχει 80 παιδιά  αυτή τη στιγμή το χωριό. Το δημοτικό σχολείο με 31 παιδιά, το γυμνάσιο με 20 παιδιά. Δημιουργήσαμε και το γεωργικό σχολείο, όπου το κάθε παιδι από την 1η Δημοτικού έχει το δικό του χωραφάκι που θα μάθει πώς το σποράκι, όταν το βάλω μες στη γη θα μεγαλώσει, πότε να σπείρει, να κλαδέψει, να καλλιεργήσει. Παίρνουν τα παιδιά δεξιότητες πολύ σπουδαίες και σημαντικές,  έτσι ώστε,  αν αποφασίσουν να μείνουν στην περιοχή, θα κάνουν εκεί τις οικογένειες τους.

΄Εχουμε μια μεγάλη φάρμα. Επίσης, παραλάβαμε μια παλιά μαθητική εστία σε ερειπώδη κατάσταση, την φτιάξαμε και μετά φέραμε τα παιδιά. Πέρσι, μας επισκέφτηκαν 80 σχολεία. ΄Εχουμε μεγάλα θερμοκήπια.  όπου μπορούν οι επισκέπτες να δουν όλα αυτά που καλλιεργούν τα παιδιά. Η φάρμα μας έχει άλογα, αγελάδες, πάπιες, χήνες, αγριογούρουνα,πρόβατα, γαλοπούλες, λαγούς, ελάφια, κατσίκες, έως και αρκούδες πάνω στα βουνά.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ: Μπορούμε να σας επιασκεφτούμε με το σχολείο μας;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ:

Βεβαίως! Εκεί έχουμε και ένα μικρό ξενώνα,  όπου μπορούμε να σας  φιλοξενήσουμε. Μιλάμε για μια περιοχή, όπου το φυσικό κάλλος είναι μοναδικό. Δεν υπάρχουν ελιές και πεύκα. Μιλάμε για χιλιάδες στρέμματα,  με πλατάνια, έλατα, και καστανιές.Πανέμορφο περιβάλλον!

Για Πάσχα θα πάμε εκεί με τα παιδιά. Εκεί έχουμε δημιουργήσει και ενα τυροκομείο. Το γάλα που βγάζουμε από τα κατσικάκια το τυροκομούμε. Βγάζουμε εξαιρετικής ποιότητας φέτα, γιαούρτι, κεφαλοτύρι, ανθότυρο.΄Εχουμε και τα μελίσσια μας. Βγάζουμε βιολογικό μέλι, πεντακάθαρο. ΄Ολα τα προïόντα μας τα καταναλώνουμε για εμάς αλλά δίνουμε και από φιλότιμο στους ανθρώπους που μας βοηθούν και μας επισκέπτονται. Έχουμε έναν εξαιρετικό βοτανόκηπο με εξαιρετικής ποιότητας τσάι. Τα παιδιά παίρνουν πιστοποίηση ως μελισσοκόμοι, γεωργοί  και τυροκόμοι. ΄Ηδη έχουμε 5 αγόρια που πήγαν φαντάροι, γύρισαν, εγκαταστάθηκαν στο χωριό, τους βοηθήσαμε να παραμείνουν στην περιοχή, να κάνουν μια δικιά τους δουλειά. ΄Ετσι βοηθάμε και μια εξαιρετικά  δύσκολη περιοχή που έχει αδειάσει από πληθυσμό. Φανταστείτε ότι όλα τα χωριά είναι σχεδόν άδεια.

ΙΩΑΝΝΑ: Έχετε αλλού ξενώνες;

Στην Χίο, έχουμε επίσης την Κιβωτό του Κόσμου. Εκεί έχουμε ένα χωριουδάκι με 25 σπιτάκια. ΄Ηταν ενα χωριό που είχε εγκαταλειφθεί. Ο Δήμος μας έκανε μια πρόταση να δημιουργήσουμε ενα κέντρο,  γιατί σε ολόκληρο το Αιγαίο δεν υπήρχε ένα κέντρο παιδικής μέριμνας και φροντίδας. ΄Ηταν ένα κουφάρι αυτό το χωριό, χωρίς πόρτες, παράθυρα, σίδερα. Το περιτριγύριζε ένα υπέροχο πευκοδάσος και ένας μικρός ελαιώνας.Πίσω από αυτό,  εγώ είδα ότι θα μπορούσε να γίνει ένα πολύ ωραίο σπίτι φιλοξενίας για όλα τα παιδιά του Αιγαίου. Με πολλή βοήθεια και τον κόσμο που συσπειρώθηκε γώρω από αυτό, καταφέραμε και το φτιάξαμε. Αυτή τη στιγμή εξυπηρετούμε 60 παιδιά από όλο το Αιγαίο, από τη Λήμνο έως και τη Ρόδο Ελληνόπουλα, καθώς  και ασυνόδευτα προσφυγόπουλα.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ: Πόσα προσφυγόπουλα φιλοξενείτε;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: Θα σας πω ότι στη μεγάλη περίοδο της προσφυγικής κρίσης, φιλοξενήσαμε πάνω από 250 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα για 9 μήνες. ΄Ηταν ενα χωριουδάκι παιδικό,  όπου μπορεί να μην είχαν τα παιδιά τη μαμά και τον μπαμπά αλλα διασώζαμε τον θεσμό της οικογένειας. Στόχος ήταν να ενωθούν με τις οικογένειες τους. Εμείς κάναμε όλες τις ενέργειες με τη Διεθνή Κοινωνική Υπηρεσία να βρεθούν και να εντοπιστούν οι γονείς τους.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ: Και τα καταφέρατε να τα ταυτοποιήσετε και να τα βοηθήσετε;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: Βεβαίως. ΄Ολα τα προσφυγόπουλα είχαν εισαγγελική εντολή,είναι εγγεγραμμένα, έχουμε όλα τους τα στοιχεία και  ψυχολογικη υποστηριξη.

ΙΩΑΝΝΑ: Τα παιδιά βοηθήθηκαν απο εθελοντές;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Εκεί χρειαζόμαστε επιστημονικό προσωπικό, παιδαγωγούς. Αυτοί είναι έμμισθοι. ΄Εχουμε εθελοντές για να μαγειρέψουν ή να συνοδεύσουν ένα παιδί.

 Εκεί  ζήσαμε κάτι φοβερά συγκλονιστικό! ΄Ανοιξαν τις καρδιές τους αυτά τα παιδάκια. Δεν πίστευαν πως είναι δυνατόν να προσφέρουμε  φιλοξενία χωρίς να ζητάμε κανένα αντάλλαγμα.  Αυτά τα παιδιά είναι από τη Συρία. Εγώ εντυπωσιάστηκα από αυτά τα παιδιά απο την ευγένεια τους, την καλλιέργεια τους. Είχαμε πάρει κιθάρες σε όλα τα παιδιά και έφτιαξαν ορχήστρα. Από το πρωί είχαν το μάθημα των αγγλικών, μάθαιναν και λίγο ελληνικά, δεν δημιουργήθηκε το παραμικρό  πρόβλημα. ΄Οταν έφυγαν να δείτε τι συγκίνηση! Αγκαλιάζονταν τα παιδιά μεταξύ τους, τα ελληνόπουλα με τα προσφυγόπουλα.

Εγώ είπα: οι πρόσφυγες της ζωής συνάντησαν τους πρόσφυγες του πολέμου.

Γιατί και τα παιδιά που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους εδώ, πρόσφυγες δεν είναι; Δεν φεύγουν από το σπιτικό τους, από την πόλη τους και πηγαίνουν σε κάποιο ίδρυμα;Και αυτά τα παιδιά έφυγαν για να γλυτώσουν τον θάνατο, τον πόλεμο, στερήθηκαν τους γονείς τους, την πατρίδα τους. Εμείς είπαμε στον Δήμο πως όποιο παιδί  ασυνόδευτο υπήρχε, θα το φιλοξενούσαμε εμείς, χωρίς καμιά βοήθεια χρηματική. Μας τα έφερναν τα παιδιά από τις βάρκες,  όπως ήταν βρεγμένα και έπρεπε να τους βρούμε παπούτσια, ρούχα, τροφή.

ΙΩΑΝΝΑ: Μάθατε τις ιστορίες των μικρών προσφύγων;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ : Μου έλεγαν τα παιδιά ότι δούλευαν σε 24ωρη περίπου βάση, μέσα στα δάση ως ξυλοκόποι για ενα κομμάτι ψωμί. Στην Τουρκία όλα αυτά. Δούλευαν μέσα στα δάση 1,5  χρόνο,  για να πάρουν μια δεκάρα που έπρεπε να  βάλουν στην άκρη για να συνεχίσουν το ταξιδι τους.

Εμείς τους εξηγήσαμε πως είμαστε ένα απλό χωριουδάκι με παιδιά, όχι ο ΟΗΕ ή η UNISEF, και  τα παιδιά που ήταν ήδη εκεί μοιάζουν  με αυτά, διότι έχουν χάσει τους γονείς τους.

 Τους είπαμε ότι το μόνο που θέλουμε είναι να σέβεται ο ένας το πρόγραμμα του άλλου. ΄Ολα αυτά μπήκαν σε φυλλάδια και φτιάξαμε και βιντεάκια.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ: Πώς ανταποκρίθηκαν τα προσφυγόπουλα στη φιλοξενία σας;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ : Όλα αυτά τα παιδιά είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές μας αυτή τη στιγμή για την πατρίδα μας που τους δέχτηκε με αξιοπρέπεια. Σε εμάς είδαν την Ελλάδα.

Και για την εκκλησία μας κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει φανατισμός. Δώσαμε την αγάπη μας άδολα σε όλα αυτά τα παιδιά. Πιστεύουμε ότι βοηθήσαμε πραγματικά αυτά τα παιδάκια  να σωθούν στη μετάβαση τους με ασφάλεια και να ενωθούν με τις οικογένειες τους.

΄Εχω ζήσει μια τέτοια κατάσταση, όταν εγώ συνόδεψα στο Βέλγιο 4 παιδια που τα είχαμε κοντά μας.  Η μητέρα αυτών των 4 παιδιων σκοτώθηκε στη διαδρομή αλλά αναζητούσαν τον πατέρα. Μετά από 4 χρόνια,  απάντησε ο πατέρας. Τα παιδιά  ωστόσο είχαν ενσωματωθεί. Είχαν πεισθεί ότι οι γονείς τους είχαν πεθάνει. Πληροφορούμαστε τότε πως ο πατέρας βρίσκεται σε ένα χωριό έξω από τις Βρυξέλλες. ΄Επρεπε να συνοδέψω τα παιδιά να δούμε ότι όντως ήταν αυτός ο πατέρας. Διότι υπάρχουν πολλοί που λένε για εκμετέλλευση ότι είναι ο πατέρας. Αυτός βέβαια ήταν ο πατέρας των παιδιών. ΄Εκαναν σαν τρελά, έπεσαν πάνω του. ΄Οταν ήταν να φύγω, τα παιδιά δεν το είχαν καταλάβει. Το μικράκι, που ήταν 8 χρονών, μόλις με βλέπειν  να φεύγω,  ακούγεται ένα ΠΑΤΕΕΕΡ! Και παίρνει φόρα, πέφτει πάνω μου και μου λεει ΠΟΥ ΠΑΣ;

ΙΩΑΝΝΑ: Ποια παιδιά μένουν εδώ στο παράρτημα του Κολωνού;

ΠΑΤΕΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ : Στο παράρτημα εδώ στην Αθήνα παίρνουμε τα πολύ δύσκολα περιστατικά , διότι έχουμε το κατάλληλο επιστημονικό προσωπικό,  για να υποστηρίξουμε τη θεραπεία των παιδιών.

​

ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΕΛΗΣ: Πώς θα θέλατε να τελειώσετε τη συνέντευξή σας Πάτερ;

​

Θα ήθελα να σας τονίσω ότι , όταν έρχονται αυτά τα εγκαταλειμμένα  παιδιά  σε μας . είναι σαν τα μαραμένα λουλουδάκια,  που τα έχει πατήσει κάποιος από επάνω. Δεν ξέρεις από πού να τα πιάσεις , για να μη διαλυθούν.

 Αυτή ειναι η ουσία όλου του έργου. Να βοηθήσουμε τα παιδιά να σταθούν στα πόδια τους και να ξανακάνουμε τα παιδιά, παιδιά.Όταν πρωτο έρχονται, δεν μπορούν να γελάσουν, να παίξουν. Αυτή είναι η μεγάλη μας χαρά. Να βλέπεις αυτά τα παιδιά, όταν αισθανθούν ασφάλεια, να ανθίζουν πάλι, να χαμογελούν.