​

 

      Στην σημερινή εποχή, η φιλία, αυτή η ψυχική ανάγκη του ανθρώπου να μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες του, έχει αποκτήσει δύο τύπους. Ο πρώτος, είναι η παραδοσιακή, ανιδιοτελής φιλία, με άτομα που συναντάμε καθημερινά στην ζωή μας. Ο δεύτερος τύπος, είναι η ηλεκτρονική φιλία, η οποία αναπτύσσεται μέσω διαδικτυακών μηνυμάτων. Κατά την γνώμη μου, ο φίλος στην δεύτερη περίπτωση δεν έχει κάποια ουσία, για πολλούς και προφανείς λόφους.

      Αρχικά, όταν θέλεις να λύσεις ένα σοβαρό πρόβλημά σου ή να καλύψεις μια ανάγκη σου, δεν θα ανατρέξεις σε έναν υπολογιστή για να τα αντιμετωπίσεις. Δεν μπορείς να εκφράσεις πλήρως τις σκέψεις σου, μέσα από μια οθόνη. Η καρδιά του ενός δεν ακούει την καρδιά του άλλου. Δεν μπορείς να μοιραστείς τις χαρές σου, και αυτές να διπλασιαστούν, ή αντίθετα, τις λύπες σου και αυτές να μείνουν μισές, μέσα από μία συσκευή.

      Έπειτα, το συναίσθημα που κυριαρχεί σε μια αληθινή φιλία είναι η αγάπη, αλλά, πώς γίνεται να αγαπήσουμε έναν άνθρωπο, όταν δεν τον έχουμε δει ποτέ στην ζωή μας; Κατά την γνώμη μου, αυτό είναι αδύνατο. Φιλία σημαίνει εμπιστοσύνη, συμπαράσταση, ενσυναίσθηση. Σημαίνει καλλιέργεια και βελτίωση του εαυτού μας. Σημαίνει ανακάλυψη νέων ενδιαφερόντων, νέων δρόμων στην ζωή μας. Όλα αυτά όμως για να αναπτυχθούν, χρειάζεται να είμαστε σίγουροι με ποιόν συναναστρεφόμαστε. Πρέπει να ξέρουμε πολύ καλά τον χαρακτήρα του και τις προθέσεις του, πράγματα τα οποία δεν καταλαβαίνουμε μέσα από εφαρμογές όπως το “Instagram” ή το“facebook”, οι οποίες παρουσιάζουν μια τελείως διαφορετική ζωή από την πραγματική.

     Φτάνουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως μια φιλία ανιδιοτελής, αναντικατάστατη και ιδανική δεν γίνεται να υπάρξει μέσω του διαδικτύου. Αυτό το πολύτιμο δώρο της ζωής έχει αρχίσει  να εξασθενεί, ένα ακόμη πρόβλημα για το οποίο ευθύνονται τα μέσα μαζικής δικτύωσης. Πιστεύω πως, όταν μεγαλώσουμε, θα νιώσουμε και εμείς οι ίδιοι περισσότερο την σημασία του παραδοσιακού τρόπου σύναψης φιλίας, καθώς αυτές οι φιλίες  θα κρατήσουν για πάντα.