Εσπεράντο, μια άλλη «γλώσσα»

​

Ζυγούρης Δημήτρης

Ευανθία Καλλέργη

  Το 1887 ο γιατρός Λουδοβίκος Λάζαρος Ζαμένχοφ, επίσης γνωστός ως δόκτορας Εσπεράντο, κατασκεύασε μία τεχνητή διεθνή  γλώσσα από στοιχεία ευρωπαϊκών γλωσσών. Αυτή ονομάστηκε Εσπεράντο από τον δημιουργό της και σχεδιάστηκε έτσι,  ώστε να είναι εύκολη στην εκμάθηση από τους Ευρωπαίους.

 

  Αν και δεν είναι αναγνωρισμένη από διεθνείς οργανισμούς,

χρησιμοποιείται αρκετά στην καθημερινότητά μας. Μπορούμε να την

συναντήσουμε στο εμπόριο, στην αλληλογραφία, στις πολιτιστικές

ανταλλαγές, σε συνέδρια,  στη λογοτεχνία, στην τηλεόραση, καθώς

και στις ραδιοφωνικές εκπομπές. Παρόλα αυτά, δεν έχει υιοθετηθεί

από καμία χώρα ως μητρική της γλώσσα.

 

  Πρόκειται για μία γλώσσα που διαθέτει όλα τα στοιχεία μίας εθνικής

γλώσσας,  εκτός από τους ιδιωματισμούς και τις γραμματικές

ανωμαλίες. Το συντακτικό της βασίζεται κυρίως στο συντακτικό των

λατινογενών γλωσσών. Χρησιμοποιεί το λατινικό αλφάβητο, έχει

φωνητική προφορά, αλλά όλες οι λέξεις τονίζονται στην παραλήγουσα.  Η γραμματική της περιλαμβάνει δεκαέξι κύριους κανόνες. Το να τη μάθεις είναι υπόθεση ενός-ενάμιση χρόνου,  με εβδομαδιαία μαθήματα της μιάμισης ώρας. Επιπλέον, έχει πρωτότυπη και μεταφρασμένη λογοτεχνία.

​

  Προσωπικά, πιστεύουμε ότι ο βασικότερος λόγος άνθησης μιας γλώσσας είναι η ιστορία που την ακολουθεί. Αυτή κάνει τους ανθρώπους να την ομιλούν και να την αναπτύσσουν με το πέρασμα του χρόνου. Καθώς η Εσπεράντο δεν έχει αυτό το προνόμιο, καταλαβαίνουμε γιατί δεν χρησιμοποιείται