Κάποτε υπήρχε ένα παιδί το οποίο πήγε να ζητήσει την βοήθεια ενός σοφού για να του λύσει το πρόβλημά του. Όταν πήγε σε αυτόν, του είπε: “Ήρθα εδώ γιατί νιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη για τίποτε. Δεν ξέρω τι πρέπει  να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο”.

​

Ο σοφός του απάντησε λέγοντας: “Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρέπει πρώτα να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Αλλά ίσως…ίσως αν βοηθούσες και εσύ μπορεί να το λύσω γρήγορα και μετά να σε βοηθήσω”.

Το παιδί τον ρώτησε λοιπόν τι έπρεπε να κάνει και ο σοφός βγάζοντας ένα  κόσμημα από την τσέπη του, του είπε: “Τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το κόσμημα για να πάρω ένα δώρο στη γυναίκα μου. Είναι ανάγκη να πάρεις τουλάχιστον ένα χρυσό φλουρί, μην γυρίσεις με λιγότερο από αυτό!”.

​

Έτσι το παιδί το πήρε και έτρεξε στην αγορά. Κάποιοι κοίταζαν το κόσμημα με ενδιαφέρον αλλά αφού ο μικρός τους έλεγε την τιμή του, γελούσαν. Όλοι του προσέφεραν ένα ή δύο ασημένια φλουριά αλλά όχι ένα χρυσό. Έτσι, μετά από πολλές προσπάθειες, το παιδί εγκατέλειψε την προσπάθεια και γύρισε πίσω. Λυπημένος είπε στον σοφό ότι δεν μπορούσε να ξεγελάσει κανέναν για να του δώσει ένα χρυσό φλουρί. Ο δάσκαλος τότε του είπε ότι μόνο αυτός ήξερε την αληθινή αξία του κοσμήματος και ότι αυτό κόστιζε στην πραγματικότητα εβδομήντα χρυσά. Το παιδί δύσπιστο, εξέτασε το νόμισμα από κοντά. Ήταν όλο φτιαγμένο από χρυσό. Έτσι ο δάσκαλος του είπε: ”Εσύ είσαι σαν αυτό το κόσμημα! Τρέχεις εδώ και εκεί προσπαθώντας να κάνεις τους άλλους να σε εκτιμήσουν αλλά στην πραγματικότητα μόνο εσύ και κάποιοι ειδικοί ξέρουν την πραγματική σου αξία.