Παντού στρωμένο λευκό, βελούδινο, αγνό χιόνι

και το δροσερό αεράκι που μυρίζει δυόσμο.

Σ' αυτόν τον άσπρο κάμπο είμαι ένα μικρό πιόνι. 

Μα και ο κάμπος μικρός για όλο τον κόσμο.

 

Σταγόνες βροχής ,που κρατήσαν μέσα τους τα νέφη.

Σταγόνες που πλήττουν την ψυχή, ειδικά στο κρύο.

Γίνονται τώρα χιόνι και στα παιδιά φέρνουν κέφι.

Κέφι και ζωντάνια που θα νιώθαμε κι οι δύο.

 

Χιονάνθρωποι με χαμόγελα από καρβουνάκια.

Εσύ άνθρωπος με μια ίσια γραμμή απο αίμα.

Οι χιονάνθρωποι όρθιοι στα κρύα δασάκια.

Κι εσύ δίπλα στο τζάκι μ' άδειο βλέμμα.

 

Το κορμί σου τώρα πια σαν το χιόνι,με παγώνει.

Όμως στις ζεστές αναμνήσεις της ψυχής δεν λιώνει.

Ο Χειμώνας χωρίς εσένα μόνο με σκοτώνει

Ένα ζευγάρι πατημασιές πια τον κάμπο σκαρφαλώνει.