«Σήμερα, αγαπητά μου παιδιά, στο διαπλανητικό μας σχολείο έχουμε έναν νέο μαθητή. Είναι από το Άλφα του Κενταύρου. Ελπίζω να τον κάνετε να νιώσει σα στο σπίτι του…» Η φωνή της δασκάλας ήταν ένα βουητό για τα αυτιά μου και το κεφάλι μου ήθελε να πέσει μαλακά πάνω στο θρανίο. Έπρεπε να πάρω οπωσδήποτε έναν υπνάκο. Την ώρα, όμως, που είχα αρχίσει να λαγοκοιμάμαι, ο διπλανός μου – και κολλητός μου – Τέτρις διέκοψε το όνειρό που έβλεπα με τα νόστιμα μήλα – λέιζερ. Με σκούντηξε, λοιπόν, διακριτικά και του απάντησα νυσταγμένα, τρίβοντας τα πέντε κόκκινα μάτια μου:

«Εμπρός! Νόρμαν εδώ… ποιος με ζητά;».

«Νόρμαν, ξύπνα! Σε κοιτάει η κυρία Τζέκινς!», μου ψιθύρισε.

Τινάχτηκα και κοίταξα εμπρός. Είδα τη δασκάλα μου να με παρατηρεί με γουρλωμένα τα μάτια, ενώ το δέρμα της, μάλλον από θυμό, είχε πάρει μια μοβ, ή μάλλον βιολετί απόχρωση.

«Νιούτον!», φώναξε. «Ντροπή σου! Εγώ σας δίνω όλα τα εφόδια για τη ζωή! Σας μαθαίνω Λεϊζερολογία, Πλανητολογία, Μαθηματικά, Εξωγηινικά, Τέχνη, Ανάγνωση, Ιστορία του Σύμπαντος, αλλά εσείς; Τι – πο – τα! Κάθεστε και κοιμάστε όλη μέρα, λες και είστε ακόμα 83 χρόνων! Μου έρχεται να σας πετάξω σε λίμνη με καυστικό οξύ! Ειλικρινά, Νιούτον, αυτή ήταν η τελευταία σου ευκαιρία!».

«Σιωπή, κυρία!», αντιμίλησα, «Σιωπή! Μάλλον πρέπει να πάρετε κανένα ηρεμιστικό, σαν αυτό που διαφημίζεται στις συμπαντοοθόνες τον τελευταίο καιρό και…»

«Νιούτον!!!». Η κυρία Τζέκινς χτύπησε την έδρα με το πλοκάμι της. «Έχεις πολύ θράσος! Γι’ αυτό, αποφάσισα, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, να το περάσεις με τον καινούργιο σου συμμαθητή, τον Εξτρατερέστριους, να του δείξεις τα κατατόπια και να τον κάνεις να αισθανθεί πιο άνετα…»

Ήμουν έτοιμος να διαμαρτυρηθώ, μα το μετάνιωσα. Στο ύφος της δασκάλας φαινόταν ότι δε σήκωνε κουβέντα.

Στο διάλειμμα συνάντησα αυτόν τον Εξτρατερέστριους και τότε παρατήρησα πιο προσεκτικά την εμφάνισή του. Ήταν ένας εύσωμος εξωγήινος, πάνω κάτω στο ίδιο ύψος μ’ εμένα, με δυο ουρές, 66 δόντια, τρία κίτρινα μάτια και τέσσερα πλοκάμια.

«Έτσι είστε όλοι στο Άλφα του Κενταύρου;», τον ρώτησα.

«Ναι!».

Άρχισα, λοιπόν, να του δείχνω τα διαστημόπλοια, την αίθουσα με το καυστικό οξύ, το κυλικείο και τις τουαλέτες, όταν εκείνος μου είπε:

«Ξέρεις κάτι; Είσαι ηλίθιος και αποτυχημένος. Ξέρεις, όμως, γιατί; Επειδή κοιμάσαι την ώρα του μαθήματος. Πρώτη μου φορά βλέπω κάτι τέτοιο. Είσαι ό, τι χειρότερο. Κανονικά, εκείνη τη στιγμή θα έπρεπε να θέλεις να εξαφανιστείς από προσώπου Δία».

Δε συγκρατήθηκα. Άρχισα να ουρλιάζω  από θυμό. Μάλιστα, του φώναξα:

«Ζιν ζι ζιγκ, ζογκ, σι γιο χαμάμα χαμάμα, ουτ χα ζιόγκι γιόγκι χα ζι γκιο μαγκούτι!! Μαγκούτι ντε σίο γκινγκ! Ζζζίο – γιανγκ γιουνγκ!!!»

Ο Εξτρατερέστριους έβαλε τα κλάματα κι εγώ όρμησα πάνω του σα λιοντάρι που ορμάει σε αγριόχοιρο. Αρχίσαμε να πλακωνόμαστε στο ξύλο, χρησιμοποιώντας ως όπλα τις ουρές μας και τα πλοκάμια μας. Αμέσως η κυρία Τζέκινς ήρθε να μας χωρίσει, φωνάζοντας «Νιούτον, σταμάτα!» και με άρπαξε από την ουρά για να με αποτραβήξει από πάνω του. Με πήγε στο γραφείο του διευθυντή και τότε παρατήρησα το υποχθόνιο χαμόγελο που είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του Εξτρατερέστριους. Πήρα πενταήμερη αποβολή, ενώ στην πραγματικότητα δεν είχα αρχίσει εγώ τον καβγά! Τι άδικη που είναι η ζωή ώρες ώρες…

​