ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΟΣΜΟ

Ιωάννα Παπαδοπούλου

Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως οι μεγάλοι υπερέβαλαν. Μα αν ήξερα πόσο δίκιο είχαν,  θα τρόμαζα στην αλήθεια αυτής της σκέψης. Πώς να μην υπερβάλλουν σε ένα κόσμο όπου η υπερβολή υπάρχει και στα πιο ελάχιστα;  Θυμάμαι πως έλεγαν ότι οι άνθρωπο  θα φτάσουμε σε σημείο,  όπου δεν θα υπάρχει  γυρισμός. Πως το καλύτερο αύριο για τη νέα γενιά δεν έχει ξημερώσει ακόμη. Ήταν ιδιαίτερα απαισιόδοξοι! Ειδικά  ο παππούς και η

γιαγιά. Έλεγαν πως αυτός ο κόσμος έχει καταστραφεί . Ίσως υπερέβαλαν

λίγο. Σίγουρα όμως, οι συνθήκες  στην κοινωνία με την πάροδο του

χρόνου, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους,  θα χειροτέρευαν. Και όταν

ξέσπασε η οικονομική κρίση, οι προβλέψεις τους  επαληθεύτηκαν.

Έσφαλλαν βέβαια,  όταν έριχναν όλο  το φταίξιμο στα  πολιτικά κόμματα 

που δεν αντιπροσώπευαν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Δεν έφταιγαν τα

κόμματα μεμονωμένα. Κατά τη γνώμη μου, τα στελέχη των πολιτικών

κομμάτων σήμερα δεν έχουν σωστές αξίες , για να τις εφαρμόσουν στην

πολιτική. Και αυτό συμβαίνει, διότι δεν ανέπτυξαν έναν κώδικα αξιών στην

παιδική τους ηλικία αλλά μεγάλωσαν αμοραλιστικά.

Η παιδική ηλικία είναι η φάση στη ζωή κάθε ανθρώπου,  κατά την οποία  

εφοδιάζεται με τις ηθικές αρχές που θα ακολουθεί σε όλη του τη ζωή , που

γεμίζει με αξίες και διαμορφώνει τα πολιτικά και τα  θρησκευτικά του

πιστεύω.

Συνεπώς,  το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κοινωνία  μας οφείλεται σε

λάθη των προηγούμενων γενιών, που δεν μετέδωσαν στα παιδιά τους έναν κώδικα αξιών. Αν όλοι εμείς οι απλοί πολίτες  συνεχίζουμε να μένουμε προσκολλημένοι σε ατομιστικές  αντιλήψεις που δεν ωφελούν την κοινωνία, δεν θα αλλάξει τίποτα.

 Τελικά,  ίσως ο πάππους και η γιαγιά να μην υπερέβαλαν τόσο. Ίσως με την πάροδο του χρόνου ο κόσμος να οδεύει από το κακό στο χειρότερο.  Μα πώς να μη χειροτερεύει,  όταν οι νέοι, που είναι το μέλλον,  ακολουθούν τυφλά  και άκριτα  ανούσια πρότυπα που έφτιαξαν άλλοι για αυτούς.  

Ακόμη  και όταν κάποιοι σκέφτηκαν,  δεν φώναξαν ποτέ δυνατά. Οι σκέψεις τους έμεινα  λόγια. Λόγια ανείπωτα. Το στόμα τους έγινε κοιμητήριο όλων εκείνων που δίστασαν να φωνάξουν. Βούλιαξαν στη σιωπή. Και πώς να λυτρωθεί αυτός ο κόσμος από τα δεινά του,  όταν ξεχειλίζει από άβουλους  ανθρώπους;

Η λύτρωση απαιτεί ελπίδα και η ελπίδα είναι κάτι που φωνάζει,  δε σιωπά! Μα εμείς  βυθιστήκαμε  στη σιωπή. Δεν είναι καιρός να υψώσουμε τη φωνή μας;