top of page

ΟΙ ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ ΣΤΗ ΜΑΝΔΡΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

Του Βαγγέλη Τσαπρούνη

Από την αρχή της ιστορίας του ανθρώπου,  τα ακραία καιρικά φαινόμενα είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν.  Για ακόμη μια φορά,  πριν από λίγες ημέρες,  οι συνάνθρωποι μας στη Μάνδρα Αττικής επλήγησαν από μία καταστροφική πλημύρα, η οποία παρέσυρε όλη την περιουσία τους αλλά το χειρότερο είναι ότι παρέσυρε και ανθρώπους, με αποτέλεσμα να έχουμε έναν τραγικό απολογισμό 24 νεκρών.
Ποιες είναι όμως οι αιτίες της πλημύρας;
Υπάρχουν πολλές αιτίες οι οποίες ευθύνονται για αυτήν την καταστροφική πλημύρα:
Καταρχήν,  οι έντονες βροχοπτώσεις της προηγούμενης εβδομάδας στη χώρα μας είναι σίγουρα ένας απ’ τους κυριότερους λόγους. Δυστυχώς, οι περισσότερες από αυτές έχουν την σφραγίδα του ανθρώπου.
 
Σχετίζονται με την καταστροφική επέμβαση του ανθρώπου στη φύση, όπως  είναι οι συνεχείς πυρκαγιές του πευκοδάσους στο όρος «Πατέρα», κοντά στη Μάνδρα, το μπάζωμα όλων των ρεμάτων της περιοχής, η έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων, καθώς και η κατασκευή της παλαιάς Εθνικής οδού  ακριβώς πάνω στο ρέμα που περνά απ’ τους πρόποδες του βουνού.
 
Επιπλέον, πάνω στο όρος «Πατέρας» λειτουργούσε παράνομα μία χωματερή, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να θυμούνται χαρακτηριστικά το πλήθος των απορριμμάτων που παρέσερνε το νερό κατά τη διάρκεια της πλημύρας.
Ποια τα  αποτελέσματα;
Αυτό το ακραίο καιρικό φαινόμενο κόστισε στους συνανθρώπους μας στην Μάνδρα την απώλεια δικών τους προσώπων και την καταστροφή των περιουσιών τους. Οι γεωλόγοι τονίζουν χαρακτηριστικά πως στις πλημμύρες της Αττικής σημειώθηκε μεγαλύτερος αριθμός θανάτων από τις πλημύρες όλης της υπόλοιπης χώρας (Αττική: 3.5 θάνατοι ανά πλημύρα/ Υπόλοιπες περιοχές Ελλάδας: 1,26 θάνατοι ανά πλημμύρα).
H NASA επίσης επισημαίνει πως ένα τέτοιο καιρικό φαινόμενο συμβαίνει περίπου κάθε 20-30 χρόνια. Συγκεκριμένα,  έπεσαν περίπου 150 χιλιοστά βροχής.  Αυτό σίγουρα πρέπει να μας κάνει να αναρωτιόμαστε μήπως, κατά κάποιο τρόπο, η φύση άρχισε να μας τιμωρεί για τις πράξεις μας.
 
Μήπως εντέλει πρέπει να στραφούμε σε εναλλακτικές λύσεις για τη διαχείριση των απορριμάτων, όπως  στην  ανακύκλωση, με σκοπό την προστασία οικολογικής ισορροπίας;  
 
Όπως και να έχει, η συλλογική περιβαλλοντική αφύπνιση αποτελεί τη μόνη διέξοδο, για να μη θρηνήσουμε και άλλα θύματα.
bottom of page