Τα ραγισμένα πλακάκια:

Παντού ρωγμές και πέτρες  χρωματισμένες με το καφέ και μουγκό χρώμα του χώματος . Σε   μία πέτρα χρωματισμένο ένα χέρι με ένα απαλό πράσινο χρώμα σα να σου  λέει  να φύγεις δεν είναι εδώ η ευτυχία , εδώ θα χαθείς είσαι σε ένα λαβύρινθο σα να βρίσκεσαι στο δάσος προσπαθείς,  προσπαθείς και όμως δε φτάνεις , ποτέ δε θα φτάσεις ,μη προσπαθείς άλλο , σταμάτα. Στην άκρη εκεί που ίσα,  ίσα βλέπεις υπάρχει ένα χαρτόκουτο ,μόνο αυτό.  

  Εκεί τον είδα, φυλακισμένος στον κενό παράδεισο θέλει να φτάσει , πού? Δεν γνωρίζω .Για εμένα είναι εδώ  ,όμως τουλάχιστον το ξέρω εγώ και φτάνει για να απελευθερωθεί. Έγινε, κανείς δε ξέρει πως δεν έχει σημασία. Με πλησιάζει και ένα κοινό ερέθισμα μας αγγίζει τότε όλα ζωντανεύουν και έτσι εμείς λέμε μαζί <<ας το ευχαριστηθούμε>  

​

Έπεσαν και τα τελευταία κτήρια της πόλης. Τώρα όλα κείτονται νεκρά στο πάτωμα, χωρίς καμία ευκαιρία να πουν την ιστορία τους. Μόνο όσοι έζησαν ξέρουν. Ξέρουν να πουν τι έγινε και τι υπήρχε πριν. Την ομορφιά αυτής της πόλης λίγοι την γνώρισαν… και λίγοι θα τη γνωρίσουν. Αφού τώρα μόνο συντρίμμια έχουν μείνει. Συντρίμμια και μια ανάμνηση. Μια ανάμνηση πικρή και νοσταλγική. Που λίγοι την θυμούνται. Η ανάμνηση μιας χαρούμενης και ξένοιαστης ζωής. Τώρα μόνο σκόνη έμεινε. Σκόνη, συντρίμμια και κατεστραμμένα όνειρα. Όλοι έτρεχαν να ξεφύγουν. Μα δεν πρόλαβαν όλοι. Και όσοι ξέφυγαν νοσταλγούν τις χαρούμενες μέρες. Νοσταλγούν τη παλιά τους ζωή. Μα δεν επιστρέφουν… γιατί αν επιστρέψουν δεν είναι σίγουρο πως θα ξεφύγουν πάλι. Και όσοι δεν ξέφυγαν, έγιναν και εκείνοι μια ανάμνηση. Μία ανάμνηση όπως και η πόλη. Μια ανάμνηση της χαρούμενης και ξένοιαστης ζωής. Τώρα όμως τα πράγματα ηρέμησαν. Όχι για τους κατατρεγμένους. Αλλά για τους ανίδεους που επισκέπτονται αυτή την ιστορική πόλη, αυτά τα ιστορικά συντρίμμια, σαν τουρίστες, με βίντεο και φωτογραφική.

​

Συντρίμμια.

 

Γκρίζες, τσιμεντένιες πέτρες μες στο χώμα, γεμάτες απελπισία και μελαγχολία. Παρατημένες, κομμένες στα δύο. Βαριές και ασήκωτες, ξεκουράζονται στο έδαφος. Και μέσα από αυτό το χάος, ξεδιπλώνεται ένα τεράστιο, γιγαντιαίο, καταπράσινο φυτό που στα κλωνάρια του φυτρώνουν κολοκύθες. Κολοκύθες που είναι γεμάτες με μπισκότα σοκολάτα και μαρμελάδα φράουλα. Και μέσα από τα κύματα μαρμελάδας και τις πεδιάδες μπισκότων, ξεπροβάλλουν μικροσκοπικοί νάνοι, οι οποίοι φτερνίζονται χρυσόσκονη.  Χρυσόσκονη μαγική που αν σε αγγίξει, ταξιδεύεις σε ένα διαφορετικό, νέο κόσμο, που οι υποχρεώσεις δεν υπάρχουν και τα προβλήματα ξεχνιούνται. Σε ένα κόσμο που όλοι μας νιώθουμε παιδιά.

​

​