top of page

"Αν πεθάνουμε να πεθάνουμε σαν άνθρωποι.

Θα μπορούσαν να είχαν σωθεί.

Εθνικός διαγωνισμός αντίστασης και απέλασης.

Παιδιά και έφηβοι. Ούτε θρησκεία ούτε εθνικότητα.

Μιλάμε σαν παιδιά και όχι σαν μαθητές.

Καθένας να πει την δική του διαφορετική αλήθεια.

Μέσα από τα βιβλία είναι σαν να τους συναντάμε."

Έχουν δίκιο όταν λένε ότι μέσα από μια ταινία μπορεί κάνεις να εφοδιαστεί με γνώσεις. Αυτό, προσωπικά εμένα μου συμβαίνει κάθε φορά που παρακολουθώ κάποια ταινία.

 

Αυτή τη φορά  όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πολύ διαφορετικά.

Παρακολουθώντας την  γαλλική ταινία  ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ, όταν με την καθηγήτριά μας κα Ε. Μακρή, τα τμήματα Β2 και Β3 πήγαμε κινηματογράφο, μπήκα σε σκέψεις.

 

Διάσπαρτες φράσεις των πρωταγωνιστών γυρίζουν μέσα στο μυαλό μου.

 

 

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ

Μια τάξη, μια τάξη διαφορετική από τις υπόλοιπες, γεμάτη παιδιά με διαφορετικά θρησκευτικά πιστεύω το καθένα . Παιδιά που δεν αγαπούν το σχολείο, που δε συνεργάζονται με τους καθηγητές τους, που δεν αριστεύουν και δε διακρίνονται.  Και όμως,  μια καθηγήτριά τους πιστεύει σε αυτά. Πιστεύει στις δυνάμεις τους, στο μυαλό και την ευαισθησία τους. Και τους  καλεί να λάβουν  μέρος σε ένα διαγωνισμό. Σε ένα διαγωνισμό για την ιστορική μνήμη. Σε ένα διαγωνισμό που θίγει ξανά το τόσο γνωστό σε εμάς  « Άουσβιτς». Είναι μόνο μια λέξη και όμως κρύβει πίσω της άπειρο πόνο, και κυρίως εκατομμύρια  παιδιά που εξοντώθηκαν άνευ λόγου και αιτίας.

Κατά τη γνώμη όλων των καθηγητών τους, οι δυνατότητες του συγκεκριμένου τμήματος δεν είναι αρκετές για να ανταπεξέλθουν σε αυτά που ζητάει ο διαγωνισμός. Η καθηγήτριά τους όμως συνεχίζει.  Αποδεικνύεται εν τέλει ότι  με οδηγό την συλλογικότητα, τη αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, την κατανόηση και  αλληλοϋποστήριξη   είναι όλα εφικτά. Όταν θέλει  πραγματικά να πετύχει κανείς κάτι,  το καταφέρνει. Έτσι και στην περίπτωση μας!  Τα παιδιά παραμερίζοντας τους εγωισμούς, τις κόντρες, το αίσθημα ατομικότητας που τους διακατείχε  στην αρχή  και την αρνητική ενέργεια που είχαν, αποβάλλοντας τη  απαισιοδοξία και   ξεπερνώντας τις διαφορές τους,  κατάφεραν να φτάσουν το στόχο τους. Αγνόησαν τα αρνητικά σχόλια και προχώρησαν μπροστά με το κεφάλι ψηλά. Τα παιδιά είναι γεγονός ότι δεν συνεργάστηκαν από την αρχή αλλά ξεπέρασαν  τις δυσκολίες στην πορεία,  καθώς είδαν ότι  μπορούν να τα καταφέρουν.

 

Στην αρχή,  δεν πίστευαν  στον εαυτό τους. Η υπεύθυνη καθηγήτρια τους όμως μια μέρα τους είπε : ΝΑ ΜΙΛΗΣΤΕ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΟΧΙ ΣΑΝ ΜΑΘΗΤΕΣ. Και έτσι έκαναν. Ήταν παιδιά και έφηβοι. Ούτε θρησκεία ούτε εθνικότητα έπαιζαν τον πρώτο ρόλο. Αυτό  που τους έκανε  δυνατούς είναι ότι ο καθένας είπε τη δική του διαφορετική αλήθεια Όπως ο μαθητής που είπε μια μέρα ότι θα μπορούσαν τα παιδιά που εξοντώθηκαν στο Αουσβιτς  να είχαν σωθεί. Ήταν ο τρόπος που το είπε , που έκανε πολλά μάτια να δακρύσουν!

 

Έτσι, εργάστηκαν σκληρά! Άκουσαν  και διάβασαν μαρτυρίες Εβραίων για την εμπειρία τους  στα στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί. Και ήταν για αυτούς σαν να τους ξέρουν, σαν να τους έχουν συναντήσει.

 

Και το αποτέλεσμα της δουλειά τους ήταν πράγματι εξαιρετικό! Γιατί την έκαναν με την καρδιά τους και όχι μόνο με το μυαλό τους.

Για αυτό και κέρδισαν στο διαγωνισμό! Το πρώτο Βραβείο!

 

 Με άγγιξε συναισθηματικά αυτή η ταινία Με έκανε να σκεφτώ και  να εκτιμήσω τα απλά καθημερινά πράγματα, που μπορεί να τα θεωρώ αυτονόητα και δεδομένα αλλά για κάποιους, για κάποιους ανθρώπους παλιότερα,  δεν υπήρχαν καν. Ακόμη,  έμαθα ότι αν θέλουμε  κάτι πραγματικά πολύ,  με οδηγό την ομαδικότητα και τη συνεργασία  είναι δυνατό να το πραγματοποιήσουμε .

Πήρα και εγώ ένα μάθημα ζωής.

 

 ΤΟ ΤΡΕΙΛΕΡ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

 

https://www.youtube.com/watch?v=VJKaOiwwX8A

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ

 

Ιωάννα Παπαδοπούλου - Γ3

bottom of page