Αναρωτιέμαι

​

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει

​

Στην τσιμεντένια Αθήνα με τα σκονισμένα μάρμαρα

είδα τις πέντε καρυάτιδες με το επιβλητικό παράστημα

να δακρύζουν κοιτώντας αιώνια τον αττικό ουρανό

και δεν είδαν ότι τα γυμνά τους πέλματα

πατούσαν σε πολύχρωμα χαρτονομίσματα.

αναρωτιέμαι: πόσο ακόμα θα στηρίζουν το Ερέχθειο;

​

Στον Πειραιά συνάντησα πελώριες φωτισμένες ταμπέλες

που τρεμόπαιξαν όταν το φουγάρο της πολυεθνικής

σάλπαρε εκείνο το πρωινό στα λαδωμένα νερά της Μεσογείου

το αέρινο σανδάλι στην μέση της πολυσύχναστης λεωφόρου

εξαφανίστηκε στον διαπληκτισμό δύο αργοπορημένων οδηγών

​

Στην Πάρο ο φωτεινός δίσκος νοσταλγεί

την πήλινη φλογέρα που τραγουδούσε ανέμελα

στον παφλασμό των κυμάτων

και η Σελήνη αναζητά ακόμα στο σκούρο πέλαγος

το αντρειωμένο βλέμμα του ξύλινου ιππέα

που ξαποστάζει εξαντλημένος στην πλώρη

​

Στον δρόμο μου συνάντησα και την επιβλητική κουκουβάγια

αιμορραγεί στα σκαλιά του κτιρίου των επιστημών

με την περικεφαλαία ακουμπισμένη στα αθλητικά μάρκας

του φοιτητή που πέταξε στο πεζοδρόμιο

το μουτζουρωμένο απόκομμα και το τενεκεδάκι

 

Περίεργο χώμα που απορροφά αδιαμαρτύρητα

τους κραδασμούς των αιώνων

 

Νυχτώνει στην Αττική

Το ελληνικό καράβι ρυμουλκείται

μέσα στον απάνεμο κόλπο

με τις αλυσίδες

Σε κανέναν δεν αρέσει

η τρικυμία

 

Στην αμμώδη παραλία ξεβράστηκε

το κώνειο του Σωκράτη